Sława jest malowniczo położonym miasteczkiem nad Jeziorem Sławskim. Miejscowość ma swoje początki w średniowieczu, a pierwsze pisane źródła z 1312 r. wspominają o liczącym się mieście będącym stolicą dystryktu. Za założycieli Sławy uważani są książęta głogowscy Konrad lub jego syn Henryk III. W rękach głogowskich władców miejscowość pozostawała do połowy XV wieku. W 1468 r. książę Henryk XI sprzedał miasto z dobrami ziemskimi rodzinie von Rechenbergów wywodzącej się Borowa Polskiego, którzy przenieśli tutaj swoją rodową siedzibę. Ci z kolei przenieśli prawa własności w 1655 r. na ród Barwitz von Fernemon. Sława nosząca niemiecką nazwę Schlawa pozostawała w rękach niemieckich do 1945 r.
Niemieccy właściciele Sławy sprzyjali osiedlaniu się w mieście osadników z Prus. Niemcy stanowili wówczas znaczny odsetek mieszkańców miasta. W okresie reformacji większość przyjęła luteranizm. Gmina ewangelicka posiadała swój zbór oraz cmentarz. W pierwszej połowie XIX wieku postanowiono o wzniesieniu nowego kościoła, który stanął niemal pośrodku Rynku zajmując znaczną jego powierzchnię. Późnoklasycystyczna świątynia wznoszona była w latach 1834-1836, a jej projektantem był znakomity niemiecki architekt Karl Friedrich Schinkel.
Budowla powstała na planie prostokąta z jednonawowym wnętrzem z drewnianymi emporami wspierającymi się na słupach. Od zachodu wzniesiono wieżę o wysokości 46 m widoczną z okolic miasta. Zbór noszący imię Trójcy Świętej służył ewangelikom do 1945 r. Po II wojnie światowej, po wysiedleniu niemieckich mieszkańców Sławy kościół w Rynku stracił swoje przeznaczenie. Zamieniono go na magazyn, którym pozostawał do 1988 r. W roku tym przejęty został przez parafię św. Michała Archanioła i pełni rolę kościoła filialnego pw. Miłosierdzia Bożego. Świątynię wpisano na listę zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa w lutym 1965 r.