Położony nad potokiem Młynówka, w środkowej części wsi obiekt jest najlepiej zachowaną na Ziemi Lubuskiej średniowieczną rezydencją rycerską. Piętrowa, prostokątna budowla wzniesiona została w połowie XV w. na ówczesnym pograniczu Księstwa Żagańskiego i Głogowskiego. Do budowy wykorzystano kamień polny. Uzupełnienia z cegieł pochodzą z okresu późniejszego. Na ścianach zachowały się fragmenty dekoracyjnego sgraffito.
Wieżę nakryto gontowym dachem czterospadowym. W XVI w. dostawiono do niej budynek gospodarczy. Całość otaczała fosa i mur. Do dziś zachował się jego niewielki fragment z przekutym w nim otworem okiennym. Do obiektu – przez rozlewiska Młynówki – doprowadza grobla (wcześniej był tu most). Z wieży mieszkalnej nadal można podziemnym tunelem przedostać się do wolnostojącej oficyny.
We wnętrzu zachowały się unikatowe polichromie z końca XV w. Wyraźnie widoczna jest scena pasyjna – Chrystus na Krzyżu, Madonna i Jan Ewangelista. Poza tym można oglądać wizerunek pawia, łucznika, św.Jerzego i fragment jakiegoś miasta lub zamku (na razie nierozszyfrowany).
Po 1945 r. obiekt stopniowo popadał w ruinę. Na przełomie lat 70. i 80. XX wieku przeprowadzono częściowy remont zabytku. Zdjęte wówczas ze ścian piaskowcowe elementy architektoniczne zgromadzono w piwnicach.
Wieżę wpisano do rejestru zabytków pod nr 237/61. Dziś jest własnością prywatną.