Późnogotycka figura pięknej Madonny w ołtarzu głównym markowickiego kościoła pochodzi z końca XV w. Ponoć początkowo należała do cysterek z Trzebnicy, które przekazały ją do klasztoru norbertanek w Strzelnie. Norbertanki zaś "wypożyczyły" figurę do Markowic. Okazało się, że Matce Boskiej jest tam tak dobrze, że nie chciała już wrócić do Strzelna. Sprawa stała się głośna, gdy dwaj księża, którzy mieli odwieźć rzeźbę, nieoczekiwanie się rozchorowali. Kult Matki Boskiej w Markowicach rozszerzał się, wobec czego kuria biskupia we Włocławku zdecydowała o pozostawieniu figury na miejscu.
Nie wiadomo, ile prawdy jest w tej opowieści. W dokumentach odnotowano, że figura Matki Boskiej została przywieziona tu w 1630 r. Pierwszy, jeszcze drewniany kościół wybudowano cztery lata później; był on wotum właścicieli wsi za powrót ich córki do zdrowia. Wkrótce osiedli tu karmelici trzewiczkowi, którzy w końcu XVII w. rozpoczęli budowę murowanego klasztoru. Nowy kościół konsekrowano w 1710 r., ale różne prace budowlane trwały aż do 1777 r.
Obecnie w klasztorze przebywają ojcowie oblaci. W zabytkowych murach i wzniesionym obok nowym gmachu mieści się szkoła średnia dla absolwentów gimnazjów, potocznie zwana niższym seminarium duchownym. Słynąca cudami figura Królowej Miłości i Pokoju, którą warto zobaczyć, została w 1965 r. uwieńczona koronami papieskimi Pawła VI przez kardynała Stefana Wyszyńskiego. Na kamieniach przy wejściu na teren klasztorny upamiętniono pobyt króla Jana III Sobieskiego (1666) i cesarza Napoleona (1812). Przed kościołem znajduje się grób 18-letniego Wojciecha Zgodzińskiego, poległego w powstaniu wielkopolskim.