Na początku XVII wieku Joachim von Mettich-Tschetschau przystąpił do budowy renesansowej, trójskrzydłowej rezydencji. Po 2 latach, na planie czworoboku powstała budowla z wewnętrznym dziedzińcem otoczona wspaniałymi ogrodami z drzewami owocowymi. Ród Mettich-Tschetschau systematycznie rozwijał swoje posiadanie, poprzez dokupowanie sąsiadujących miejscowości tworząc dominium. W 1633 r. cesarz Ferdynand II Habsburg za udzieloną pomoc finansową w prowadzonych działaniach wojennych nadał właścicielowi Dąbrowy tytuł hrabiego Rzeszy.
W 1740r. majątek sprzedano Larischom, którzy administrowali nim blisko 30 lat. Następnie dominium przeszło do rąk zamożnych Prittwitzów, później Zieglerów. Zieglerowie założyli tu 22 hektarowy park z interesującymi drzewami i krzewami oraz oranżerię, bażanciarnię a także rozwinęli hodowlę ryb. W 1893r. majątek trafił w ręce Hochbergów z Pszczyny.
Właścicielem klucza dóbr stał się hrabia Konrad Edward von Hochberg. Hrabia, robiący karierę w wojsku, często podróżował nie mając za wiele czasu, aby poświęcić się swoim włościom. Interes jednak się rozwija i majątek kwitnie, dzięki zaangażowaniu zdolnego rządcy Oskara Scholz`a. W latach 1894 – 1897 przebudowany przez Hochbergów zamek zmienia zupełnie wygląd przypominając bardziej pałac. Ze starej budowli zostało jedno skrzydło i wieża wjazdowa.
Ciekawostką jest fakt,że w 1905r. na zaproszenie właścicieli przebywał tu i tworzył m.in. szwajcarski pisarz Robert Walser. Zachwycał się w swoich utworach pięknem zamku po przebudowie, piękną, bogato zdobioną salą balową oraz olbrzymim zbiorem książek w pałacowej bibliotece. W 1921 r. właścicielem dominium Dąbrowa został Hermann hrabia zu Solms-Baruth, mąż Anny hrabiny von Hochberg, córki (z drugiego małżeństwa) księcia pszczyńskiego Hansa Heinricha XI i młodszej o 28 lat księżnej Mathildy Urszuli. Hrabia jako poseł Reichstagu oraz Republiki Weimarskiej i aktywny działacz partii Centrum zaangażował się w walkę przeciw NSDAP. Gdy kanclerzem Rzeszy został Adolf Hitler, Baruth uciekł przed faszystowskimi władzami do Anglii. 24 maja 1934 r. w Dąbrowie zmarł brat Anny – hrabia Wilhelm Bolko Emanuel, syn księcia Hansa Heinricha XV (1861–1938) i jego drugiej żony Clothilde de Silva y Gonzáles de Candamo (1898–1978). Pałac pozostał pusty do rozpoczęcia wojny.
W czasie II wojny światowej mieściła się tu szkoła dla nauczycielek oraz punkt reperacji i szycia mundurów wojskowych. W budynkach gospodarczych zatrudniano robotników przymusowych i jeńców wojennych. Na przełomie 1944/45 umieszczono w nim punkt sanitarny, gdzie udzielano pomocy rannym na froncie żołnierzom niemieckim. Po zajęciu miejscowości przez wojska radzieckie w pałacu mieścił się sztab I Frontu Ukraińskiego, a w części urządzono szpital frontowy.
Po opuszczeniu przez wojska radzieckie, od 1946 mieścił siedzibę Państwowego Urzędu Repatriacyjnego, później Państwowego Ośrodka Maszynowego, Wojewódzki Ośrodek Szkolenia Rolniczego, a w latach 80-tych bazę materiałowo-techniczną Wojewódzkiej Komendy Policji. W 1975r. pałac z parkiem przekazano Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu ( po 1995r. Uniwersytet) z przeznaczeniem na adaptację do celów szkoleniowych, bazę noclegową i czytelnię dla studentów. Zamiary ograniczyły się do zabezpieczenia dachów, rynien i niezbędnych poprawek elewacji. Obecnie niewykorzystywany niszczeje.