Drogomyśl, wieś szlachecka znajdująca się pomiędzy rzekami Wisłą, a Knajką, sięgająca historią do 1467 r. zamieszkana, w tych czasach, przez ludzi ubogich, w większości chłopów pańszczyźnianych, zatrudnionych na dworskich polach. W okresie reformacji znaczną popularność zdobyły tu idee Lutra, powodując, że przeważająca część mieszkańców przeszła na luteranizm.
W 1737 r. od poprzednich właścicieli Czelów z Czechowic odkupiła ją pochodząca z Górnych Węgier (obecnie Słowacja) rodzina szlachecka Callischów, którzy zamieszkali w okazałym dworze z pięknym parkiem. Panujący na terenach podległych państwu austriackiemu cesarz Józef II, w ramach zapoczątkowanego przez Marię Teresę Habsburg józefinizmu, w 1781r. stał się przyczynkiem do powstania kościoła ewangelicko-luterańskiego w Drogomyślu. Patent zezwalał ewangelikom luterańskim i kalwińskim oraz wyznawcom prawosławia zamieszkujący tzw. przedlitawską część Imperium Habsburgów na budowę świątyń z zastrzeżeniem, że nie mogą mieć charakteru kościoła publicznego. W 1787r. takie zezwolenie władz austriackich na budowę domu modlitwy, szkoły i cmentarza otrzymał Drogomyśl.
Władający na drogomyskich włościach Fryderyk Callisch widząc potrzebę istnienia we wsi wspomnianych budowli oraz biedę i ubogie życie mieszkańców postanowił wykorzystać sprzyjającą okazję i w 1788 r. darował grunt, a także finansował ze środków własnych budowę oraz zobowiązał się do zapewnienia utrzymania pastorowi wykonującemu posługi religijne. Ewenementem na owe czasy był fakt, że udało mu się osobiście wyprosić u cesarza zezwolenie na postawienie wieży kościelnej i powieszenie na niej dzwonów. Po dziewięciu latach stanęła okazała świątynia, którą poświęcono w 1797 r.
W swojej historii przetrwała kilka kataklizmów powodujących znaczne zniszczenia. W 1888 r., w setną rocznicę istnienia, pożar sąsiedniego dworu rozprzestrzenił się na zabudowania kościelne niszcząc doszczętnie cały dach. Został odbudowany i już po kilku miesiącach odbywały się nabożeństwa. Największe jednak straty poniosła podczas II wojny światowej. Przebiegający tędy w 1945 r. front pozostawił swoje ślady do tej pory. Jak wynika z zapisków ówczesnego proboszcza 26 marca 1945r. runęła wieża kościelna, legła w ruinie plebania, a kościół wypalono. Zachowały się jedynie grube boczne mury. Nabożeństwa po wyzwoleniu odbywano pod gołym niebem, później w sali sąsiedniej gospody, by w 1948r. przystąpić solidarnie do odbudowy.
Dzięki ofiarności parafian w maju 1951r. odbudowaną i zrekonstruowaną świątynię ponownie poświęcono i oddano w ich ręce. Aby nie zapomniano o zasługach rodziny Callischów dla parafii nad wejściem umieszczona została pamiątkowa tablica fundacyjna z herbem. Na odbudowanej wieży bije do dzisiaj zegar, którego mechanizm pochodzi prawdopodobnie ze zniszczonego kościoła w Miłkowie oraz dzwony z 1921 r. ze zniszczonego kościoła ewangelickiego w Grzędach. Zaplecze świątyni stanowi do tej pory funkcjonujący, pochodzący z 1788 r., cmentarz na którym znalazł swoje miejsce spoczynku zarządca Fryderyka Callischa, ekonom Andreas Wenderling oraz znajduje się prawdopodobnie zbiorowa mogiła z czasów kampanii napoleońskiej, której miejsca nikt nie jest w stanie bliżej określić. Postawiony na środku kamienny krzyż nosi ślady kul świadczące o ciężkich walkach w Drogomyślu w 1945 r.