Kalisz Pomorski położony nad Drawicą (dopływem Drawy) wziął nazwę od Kalisza nad Prosną w Wielkopolsce. Prawa miejskie nadali mu margrabiowie brandenburscy 14 września 1303 r. W XVIII i XIX w. miasto było największym na Pomorzu ośrodkiem sukiennictwa (w 1816 r. działało tu 271 mistrzów tkackich). W końcu XIX stulecia mieszkańcy słynęli też w regionie z niezwykłej zręczności w kopaniu ziemniaków. Niemal jedna trzecia kaliszan w okresie wykopków wędrowała po okolicy, zarobkując przy zbiorach w junkierskich majątkach.
Największą atrakcją Kalisza Pomorskiego i najciekawszą pamiątką jego historii jest Kamień Szlifierski. Do 1945 r. obiekt słynął w całej okolicy. Był mocno związany z lokalną obyczajowością. Tradycja "okrzesywania pomysłów" młyńskim kamieniem szlifierskim sięgała XV w. Delikwenta, którego należało wyleczyć z pesymizmu lub nauczyć prawdomówności, przywodzono na łańcuchu na specjalny podest i "szlifowano" mu głowę, obracając potężny Schleifstein. Misterium miało charakter straszno-komiczny, przypominało nieco studenckie otrzęsiny. Towarzyszył mu ludowy festyn. Zgromadzona publika doskonale się bawiła, docinając ofiarom i śpiewając wesołe piosenki.
Zwyczaj był na tyle popularny, że fotografie przedstawiające akt szlifu trafiały nawet na kaliskie karty pocztowe. Emocje, jakie wzbudzał Kamień Szlifierski, wygasły wraz z odejściem niemieckiej ludności. Kamień nie był potrzebny nowym powojennym osadnikom. Zapomniano o nim i wiążącej się z nim obrzędowości. W ostatnich latach obiekt zrekonstruowano. Stoi w leśnej dolince, po prawej stronie drogi z Kalisza do Suchowa, ok. 700 m za tablicą z nazwą miasta. Dla spopularyzowania wiedzy o Kamieniu poprowadzono tędy ścieżkę edukacyjno-ekologiczną długości 2,6 km, przystosowaną dla pieszych i rowerzystów. Kopia Kamienia Szlifierskiego stanęła także przy budynku Urzędu Miejskiego w centrum Kalisza Pomorskiego.