Dzięki obserwacjom naukowym wiemy, że większość jezior ma mniej więcej określony czas trwania - z biegiem lat (a raczej wieków) płycieją, zarastają i zamieniają się w torfowiska, a potem w bagniste łąki. Niezwykle rzadko się zdarza, że do akwenu, który zanikł, powraca woda.
Wśród 18 obszarów ochrony ścisłej (dawniej rezerwatów) w Wielkopolskim Parku Narodowym warto zobaczyć malownicze "Pojniki". Obejmują część niewielkiej bocznej rynny polodowcowej o stromych zboczach, całkowicie zalesionej, na dnie której znajduje się kilka zagłębień z okresowo pojawiającą się wodą. Szczególnie efektownie wygląda największy ze zbiorników, o długości 240 m i szerokości do 40 m. Woda po raz pierwszy zanikła w nim ok. 1870 r., w związku z regulacją pobliskiego koryta Warty. Wyrósł w tym miejscu las olszowy, ale gdy po mniej więcej 40 latach woda powróciła, spore drzewa uschły (!) z powodu zatopienia ich korzeni. Po kolejnych 40 latach lustro wody znów zaczęło się kurczyć, aż w czerwcu 1953 r. jeziorko całkowicie wyschło. Na jego miejscu zaczęła się tworzyć łąka o bogatym składzie florystycznym. Wśród niej sterczały pniaki po rosnących wcześniej olchach. Wiosną 1965 r. woda ponownie wróciła, zalewając powierzchnię ok. 0,7 ha. Utrzymuje się do dzisiaj, przy pewnych wahaniach poziomu wynikającego z różnicy opadów w kolejnych latach. W zbiorniku występuje sporo roślinności wodnej, na obrzeżu wyrósł wąski pas szuwarów, widać jeszcze resztki pni olchowych.
Do "Pojników" można się wybrać na weekend. Poruszać można się tylko pieszo - przez rezerwat prowadzi żółty szlak turystyczny z Puszczykówka do Jarosławca.