Zgodę na budowę świątyni p. w. Najświętszej Maryi Panny Różańcowej została wydana w roku 1897 przez rosyjskie władze carskie. Na lokalizację kościoła wskazano Nowe Miasto. Obiekt zaprojektował inż. Tadeusz Markiewicz, wzorując się na łódzkim kościele p.w. Wniebowzięcia NMP . Budowę kościoła pokryły fundusze ze składek społeczeństwa oraz pabianickich fabrykantów: Krusche, Endera i Kindlera.
Prace budowlane rozpoczęto w roku 1898, wykonawcą była miejscowa firma "Józef Hans". W roku 1903 świątynia była już pokryta dachem, zamontowano również witraże wykonane w Saksonii przez firmę R. Schlein. W tym samym roku kościół konsekrowano, dalej kontynuując prace budowlane. W roku 1910 na jednej z wież zawisły trzy dzwony, niestety zniszczone podczas I wojny światowej. Około roku 1919 na wieżach zawisły nowe dzwony kupione w szwajcarskiej firmie "Aaron". Całkowicie budowę kościoła wraz z jego wyposażeniem ukończono w roku 1928.
Jest to budowla wzniesiona na planie krzyża, w stylu neogotyckim, z prezbiterium w kierunku północy. Jej wieże mają po 49,8 m wysokości. Wewnątrz kościoła warto zwrócić uwagę m.in. na ołtarz główny poświęcony Matce Boskiej Różańcowej, ukazujący Tajemnice Różańca Świętego a także na pamiątkowe tablice.