"Jezusa Judasz przedał za pieniędze nędzne, Bóg Ociec Syna wydał na zbawienie duszne. Jezus kiedy wieczerzał, swe Ciało rozdawał, Apostoły swe smętne, swoją Krwią napawał..."
Jest to fragment pieśni pasyjnej Żołtarz Jezusów autorstwa błogosławionego Ładysława z Gielniowa (1440-1505) - pierwszego polskiego poety, który pisał utwory sakralne nie tylko po łacinie, ale przede wszystkim w języku polskim. Urodził się w 1440 r. w Gielniowie. Jako dojrzały młodzieniec rozpoczął studia na Akademii Krakowskiej, które porzucił, wstępując do zakonu bernardynów. Ładysław z Gielniowa odznaczał się wielką religijnością, uchodził za sprawiedliwego i miłosiernego. Dwukrotnie pełnił funkcję prowincjała zakonu w Polsce, organizował pracę misyjną bernardynów na Litwie i Rusi. Założył tzw. banki pobożne, które udzielały ubogim nieoprocentowanych pożyczek.
Słynne były jego kazania. Ponoć podczas ostatniego, wygłaszanego w Wielki Piątek 1505 r. w kościele św. Anny w Warszawie, Ładysław na oczach wiernych uniósł się w ekstazie ponad ambonę. Przypisywano mu nie tylko zdolność lewitacji, ale również dar jasnowidzenia. Otoczony czcią po śmierci, po wielokrotnie przerywanym procesie został beatyfikowany w 1750 r. Jest uznawany za patrona Warszawy, Polski i Litwy.
W Gielniowie nie zachował się XV-wieczny drewniany kościół pamiętający czasy błogosławionego. Na jego miejscu w XIX w. wybudowano nową świątynię, pw. bł. Ładysława. W głównym ołtarzu znajduje się obraz z jego wizerunkiem. Są tu również przechowywane relikwie błogosławionego. Postać Ładysława widnieje także w herbie wsi (dawniej miasteczka). W miejscu, gdzie przypuszczalnie stał jego dom, w XIX w. wzniesiono murowaną kapliczkę. Tuż obok współcześni mieszkańcy Gielniowa postawili swemu wybitnemu krajanowi pomnik.