Zespół kościelno-klasztorny wybudowany w Rozwadowie w latach 1752-1754, w stylu toskańsko-umbryjskim, który jest odmianą baroku, charakterystycznym dla kościołów kapucyńskich. Fundatorem był książę Jerzy Ignacy Lubomirski linii rzeszowsko-rozwadowskiej.
Podania mówią, iż książę zdecydował się ufundować świątynię jako przebłaganie Boga za swój hulaszczy tryb życia. Kompleks klasztorny umiejscowiono na przedmieściach Rozwadowa od strony południowej, niedaleko Sanu (teraz rzeka San płynie trochę dalej niż to było kilka wieków temu), pod lasem, na wzniesieniu zwanym potocznie Jasną Górą, gdyż jak głosi legenda sprzed wieków, często w nocy widywano tam "jakieś nadzwyczajne i miłe światło".
Dzięki staraniom króla Jana III Sobieskiego, kapucyni zostali sprowadzeni do Polski prowincji Bolońskiej w 1681roku. Widoczna oraz bardzo owocna praca kaznodziejów, opiekunów chorych sprawiła, iż zainteresował się nimi książę, który podjął intensywne starania o sprowadzenie franciszkanów do Rozwadowa. 17 lipca 1742 roku położono kamień węgielny pod budowę klasztoru, po dwóch tygodniach ojciec Liboryusz poświęcił tymczasowy drewniany domek dla kapucynów oraz kapliczkę, odprawiono pierwszą mszę świętą i oddano teren Kapucynom.
Budowę rozpoczęto w 1743 roku. Budując klasztor korzystano z miejscowych pokładów iłów, z których wypalano cegły z wybitym herbem rodziny Lubomirskich. Materiał także zwożono z rozbiórki zamku obronnego w niedalekim Przyszowie, który pod koniec XVII wieku popadł w ruinę. Podczas wznoszenia murów świątyni miały miejsce liczne niepowodzenia. W listopadzie 1745 roku wzniesione przez architekta Jana Opitza fundamenty uległy częściowemu zniszczeniu. Kolejny architekt Jan Bay z Warszawy doprowadził budowę szczęśliwie do końca.
Kościół to niewielka barokowa budowla na rzucie zbliżonym do kwadratu, jednonawowa z kaplicami i prezbiterium zamkniętym ścianą prostą, oddzielającą wyodrębniony chór zakonny. Nawa główna dwuprzęsłowa z dwiema parami niższych kaplic po bokach, prezbiterium nieco węższym, i niższym od nawy głównej. Część klasztorną tworzy prosta dwukondygnacyjna budowla. U wylotu krużganka przykościelnego od strony wschodniej znajduje się furta klasztorna, po drugiej stronie wyjście do części gospodarczej klasztoru.
Od północnej strony kapucyni założyli ogród otoczony wysokim murem, który stał się miejscem modlitwy, pracy i rekreacji. Na murach wewnątrz umieszczono stacje drogi krzyżowej. w ogrodzie uprawia się warzywa i owoce, urządzono pasiekę, były dwa stawy. Przed głównym wejściem od czasu fundacji na wysokiej kolumnie stoi figura św. Feliksa z Cantalice, z resztkami polichromii w jej dolnej części przedstawiającej Matkę Boską z Dzieciątkiem Jezus. Od strony południowej placu przykościelnego stoi na postumencie figura św. Józefa z Dzieciątkiem "Jezus na ręce", wykonana w 1908 roku przez rzeźbiarza-amatora Ojca Floriana Janochę.
Konsekracji kościoła pod wezwaniem Zwiastowania Najświętszej Maryji Panny dokonał 14 października 1753 roku ks. bp. Franciszek Potkański, sufragan krakowski. Fundator nie doczekał tej uroczystej chwili, zmarł 19 lipca 1753 roku w Rzeszowie, jednak jego ciało przeniesiono wkrótce do klasztoru i tam pochowano. Klucze do świątyni przekazał pierwszym zakonnikom syn Jerzego Lubomirskiego, Teodor Hieronim Lubomirski.
Rozwadowski klasztor to nie tylko długowiekowa zabudowa, ale także liczne zabytki sakralne i dzieła sztuki, gromadzone tu od wieków. Trudno wyliczyć wszystkie, bo jest ich bardzo dużo. Dla przykładu - w przedsionku furty zakonnej znajduje się tzw. obraz fundacyjny, ukazujący w sposób symboliczny przekazanie klasztoru zakonnikom. Obraz datowany jest na drugą połowę XVIII w. Obok ołtarza św. Antoniego Padewskiego znajduje się wejście do krypty fundatorskiej, w której są pochowani niektórzy Lubomirscy związani z Rozwadowem: fundator klasztoru Jerzy Ignacy Lubomirski (zm. 1753), jego syn Teodor Hieronim Lubomirski (zm. 1761), syn Teodora - Franciszek Lubomirski (zm. 1812), Karolina Emilia Lubomirska (zm. 1940), Anna Lubomirska (zm. 1943).
Ostatnim żyjącym potomkiem z linii rzeszowsko-rozwadowskiej jest Jolanta Lubomirska mieszkająca na Maderze. Klasztor i kościół były kilkakrotnie remontowane i przebudowywane. W latach 1985-1990 klasztor wyremontowano. 20 sierpnia 1973 roku przez biskupa przemyskiego Ignacego Tokarczuka została erygowana parafia pod wezwaniem Zwiastowania Pańskiego.