Jest to ładny, rozłożysty, barokowy dwór z drugiej połowy XVIII wieku, zbudowany dla Cieleckich, lepiej przechowujący tradycje dawnego polskiego budownictwa niż współczesne mu późnobarokowe lub wchodzące w modę klasycystyczne pałace. Budynek jest parterowy, z piętrem mieszkalnym ukrytym w czterospadowym, wysokim, łamanym dachu polskim z wystawkami. Po obu bokach znajdują się brzydkie skrzydła, być może z czasu międzywojennej przebudowy. W 1187 roku Mieszko Stary nadał Lipnicę joannitom poznańskim. Już w XIV wieku Lipnica należała do Lipnickich, którzy toczyli proces z Janem Szczodrowskim o napad na ich gospodę. W roku 1531 Lipnica została sprzedana Feliksowi Oporowskiemu za 500 grzywien. W XIX wieku stanowiła własność Mierzyńskich. W 1912 roku właścicielką była Konstancja z Mierzyńskich Łącka, która ofiarowała Lipnicę siostrom urszulankom szarym z Pniew Matki Urszuli Ledóchowskiej, które założyły tu dom dziecka prowadzony do dziś. W roku 1939 wtaścicielkami Lipnicy były siostry urszulanki szare. Majątek w 1926 roku liczył 824 hektary i posiadał gorzelnię. Dom i park są w stanie bardzo dobrym. Obiekt jest niedostępny.