Parafia św. Apostołów Mateusza i Macieja w Raciborzu Brzeziu (Brzezie nad Odrą), dawnej wsi w pobliżu Lubomii, obecnie dzielnicy Raciborza, istniała już w XIV w. W dokumentach historycznych drewniany kościół skupiał parafian Brzezia, Nieboczowa i Pogwizdowa (okolicznych wiosek) w 1340 r. W latach 1904-1905 dzięki zabiegom ówczesnego proboszcza w miejscu drewnianej zbudowano świątynię murowaną. Parafia zasadniczo przez wiele lat nie różniła się od innych poza faktem, że w sąsiedztwie funkcjonował skromny klasztor Zgromadzenia Sióstr Maryi Niepokalanej będący najstarszym domem prowincji zakonnej. Rozgłos zyskała dopiero po śmierci przebywającej w miejscowym klasztorze w latach 1928-1935 siostry Marii Dulcissimy zwanej „Śląską Małą Tereską”. Za zasługi dla kościoła katolickiego Dulcissima została beatyfikowana 18 lutego 1999 r. Za życia lubili ją wszyscy, a szczególnie mieszkańcy Brzezia, którym pomagała i względem których była życzliwa. Jej kult utrwalił się szczególnie na ziemi raciborskiej, chociaż znana była i jest na całym świecie jako orędowniczka kultu św. Teresy. Świadectwem wiary w jej moc było m.in. to, że na Śląsku w czasie II wojny światowej matki zaszywały grudki ziemi z jej grobu w mundury synów powołanych do armii z nadzieją, że uchroni ich od śmierci. Także uciekający przed Armią Czerwoną Niemcy zabierali ziemię z jej mogiły, wierząc, że wstawiennictwo zakonnicy zapewni im ocalenie. Po śmierci „Śląską Małą Tereskę” pochowano na lokalnym cmentarzu, a następnie przeniesiono ją do grobowca w pobliżu kościoła, gdzie mieści się teraz jej sanktuarium.