"Wietrze wiosenny ty mi odsłonisz z mgieł i oparów piękny Sandomierz..."
Stare Miasto w Sandomierzu z jego wspaniałymi dziełami architektury jest pięknie położone na skraju rzecznej skarpy. Stojąc pod nią, mniej więcej na wysokości pomnika papieża Jana Pawła II, cóż widzimy? Okazałą budowlę Collegium Gostomianum, szczyt gotyckiego Domu Długosza i budynku wikariatu, a za nimi dwie kamienice. Chodzi mi o tę, tuż za prezbiterium katedry, pod numerem pięć.
To właśnie progi tego domu wielokrotnie odwiedzał będąc w Sandomierzu Jarosław Iwaszkiewicz - nasz wybitny poeta, prozaik, eseista i tłumacz wielu wybitnych dzieł literatury obcej. Przyjeżdżał do Sandomierza rokrocznie już od początku lat 20-tych i w czasie tych wielotygodniowych pobytów powstała znaczna część jego dorobku literackiego. Miał tutaj taki stały azyl sandomierski, a nawet marzył by na stałe tu osiąść. Czytając "Podróże do Polski" myślałam, że ta fascynacja Sandomierzem to tylko epizod w jego życiu. Jakże się myliłam.
Sandomierz ma szczególne powody aby pamiętać o Jarosławie Iwaszkiewiczu. Temu miastu poświęcił liczne utwory prozatorskie, dramaturgiczne i poetyckie m.in.; "Czerwone tarcze", "Wycieczka do Sandomierza", szereg pięknych wierszy zebranych w albumie "Sandomierz" i w wielu innych zbiorach. To tutaj, w domu za katedrą w całości powstały "Lato w Nohant", "Zygfryd", "Róża" i "Młyn nad Utratą". Po śmierci literata przez parę lat w pomieszczeniach tego mieszkania znajdowało się Muzeum Literatury im. Jarosława Iwaszkiewicza.
Drogi turysto, chociaż muzeum już tutaj nie ma, to zwiedzając kiedyś katedrę sandomierską zejdźże parę kroków niżej, wzdłuż budynku wikariatu, aby choć okiem rzucić na miejsce, w którym powstała część dorobku literackiego Iwaszkiewicza...