Modliborzyce to mała, urokliwa miejscowość pięknie położona na samym skraju Wyżyny Lubelskiej i Lasów Janowskich. Z trzech stron otaczają ją małe wzgórza, na których spora część jej mieszkańców uprawia maliny, od strony południowej natomiast okalają ją piękne Lasy Janowskie. Głównymi zabytkami tej miejscowości są: kościół pod wezwaniem św. Stanisława Biskupa i Męczennika, synagoga z 1690 r. i mały, urokliwy rynek.
Historia Modliborzyc zaczyna się w 1631 r., kiedy to król Zygmunt III Waza nadał przywilej założenia miasta Stanisławowi Wioteskiemu, stolnikowi bełskiemu. W latach 1644-1664 wybudowano w Modliborzycach kościół pod wezwaniem św. Stanisława Biskupa i Męczennika, który do dziś jest cennym zabytkiem. Po rodzinie Wioteskich właścicielem miasta został Mikołaj Słoniewski. Z upływem czasu zaczęła tu rosnąć liczba ludności pochodzenia żydowskiego. Społeczność żydowska wybudowała przed 1690 r. synagogę, która jest następnym znaczącym zabytkiem miejscowości. W XVII w. Modliborzyce przechodziły z rąk do rąk; kolejnymi właścicielami były rodziny: Nahoreckich, Wiercińskich, Dolińskich, a ostatnimi zostali bracia Gorzkowscy. W roku 1804 i 1841 wybuchły w mieście bardzo groźne pożary, które poczyniły spore zniszczenia. Parę lat później, w 1855 r., w mieście wybuchła epidemia cholery, która zdziesiątkowała mieszkańców. W 1863 r., podczas powstania styczniowego, ludność Modliborzyc i okolicznych majątków ziemskich brała czynny udział w walkach z zaborcami rosyjskimi, lecz została zdradzona i poniosła duże straty, a przywódca tego oddziału powstańczego, Ignacy Solman, został zabity przez Kozaków. Skutkiem represji powstańczych było utracenie praw miejskich przez Modliborzyce w 1869 r.
Pod koniec XIX w. w Modliborzycach powstała warzelnia miodu i apteka, a w 1913 r. władze gubernialne wydały pozwolenie na utworzenie Towarzystwa Ogniowego. W latach 1919-1920 tutejsza ludność uczestniczyła w wojnie polsko-bolszewickiej. W pierwszych dniach II wojny światowej (8 i 15 września) Modliborzyce zostały zbombardowane przez Niemców. Skutkiem nalotów była śmierć 87 mieszkańców oraz zniszczenie większości zabudowań miasteczka.
W 1940 r. do Modliborzyc przywieziono z Wiednia 1200 Żydów. Spora ich część zmarła z powodu głodu. W październiku tego samego roku ludność żydowska przetransportowana została do pobliskiego Zaklikowa, a potem została wywieziona do obozu zagłady w Bełżcu.
Na początku 1944 r. oddział partyzancki zaatakował posterunek "granatowej policji" (miejscowa policja pod zarządem Niemców), a w tym samym roku Niemcy opuścili Modliborzyce.
Po wojnie Modliborzyce powoli podniosły się ze zniszczeń. W 1945 r. wieś została zelektryfikowana. Z czasem powstały m.in. szkoła, ośrodek zdrowia, nadleśnictwo, kino, przedszkole i Państwowe Gospodarstwo Rybne. Synagoga została w tym czasie zamieniona na Dom Kultury.