Obóz koncentracyjny w Budzyniu działał w latach 1942-1944. Zlokalizowany był na terenie obecnej dzielnicy fabrycznej miasta przy szosie Kraśnik - Urzędów, oddzielony od osiedla Dąbrowa-Bór wąskim pasem leśnym. Znajdował się między ulicą Mickiewicza i na południe od ul. Krasińskiego. Na obszarze o powierzchni 2,68 ha, otoczonym drutem kolczastym, ustawionych było osiem drewnianych baraków.
W 1943 roku obóz przeniesiono w pobliże obecnej Fabryki Łożysk Tocznych. Usytuowany został przy ogrodzeniu fabryki na wschód od obecnego terenu nowej kulkowni. Na specjalnie wydzielonym polu obozowym w trzech rzędach ustawiono 40 baraków drewnianych. W okresie istnienia obozu znajdowało się w nim stale od 2000 do 4000 więźniów. Pracowali oni w filii zakładów lotniczych Heinkla mieszczącej się w hali fabrycznej nr 6 Fabryki Amunicji Nr 2 w Dąbrowie-Bór.
Przez cały okres istnienia obóz w Budzyniu traktowany był jako podobóz Majdanka. 22 października 1943 roku podjęto decyzję o uczynieniu obozu w Budzyniu samodzielnym obozem koncentracyjnym, natomiast 15 lutego 1944 obóz przeszedł pod nadzór Głównego Urzędu Administracji Gospodarczej SS.
Obóz w Budzyniu był obozem zagłady. Więźniowie w nim przebywający skazani byli na śmierć. Stosowano tu liczne tortury i szykanowania. Ogółem w Budzyniu zamordowano od 800 do 1000 Żydów.
W czerwcu 1944 roku nastąpiła ostateczna likwidacja obozu.