Osadnictwo Żydów na terenie Zawiercia związane było z rozwojem w XVIII w. rzemiosła (m.in. sukiennictwa, tkactwa i garncarstwa), a w XIX w. przemysłu (np. fabryczki sukna i bawełny, farbiarnie). Nie bez znaczenia było także doprowadzenie do miasta linii Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. W Zawierciu powstały wówczas liczne fabryki, m.in. przędzalnie Ginsbergów czy huta szkła Reichów. Liczba mieszkańców żydowskich od końca XIX w. do okresu II wojny światowej wahała się w granicach 20% ogółu ludności. Po wybuchu II wojny światowej miasto zostało włączone bezpośrednio do III Rzeszy.
Hitlerowcy wszystkich Żydów z Zawiercia i okolicy osadzili w getcie założonym w listopadzie 1941 r. Murem otoczono wówczas następujące ulice (współczesne nazwy ulic): Marszałkowską, Nowy Rynek, Apteczną, Ciemną, Ciasną i Stary Rynek. Do naszych czasów ocalał tylko mały fragment muru i brama, którą prawdopodobnie wyjeżdżały transporty do obozów zagłady. W getcie umieszczono w sumie ok. 7 tys. Żydów. Zawierciańskie getto zostało zlikwidowane przez niemieckich okupantów w 1943 r. Wszystkich mieszkańców getta wywieziono do obozu zagłady w Oświęcimiu. Wojnę przeżyło w Zawierciu zaledwie 7 Żydów.
Na terenie dawnego getta przy ul. Marszałkowskiej 41 znajduje się murowany budynek zbudowany w 1880 r., który do 1943 r. pełnił funkcję synagogi. Obiekt jest orientowany, rozplanowany na rzucie prostokąta i usytuowany szczytem do ulicy. W elewacji południowej widoczny jest jeszcze pierwotny układ okien. Po 1945 r. mieściły się tu sklepy, ale obecnie obiekt jest pusty i niestety popada od kilku lat w ruinę.