Kościół wybudowany został w miejscu swego poprzednika o konstrukcji drewnianej, który spalił się w 1846 roku. Jest to świątynia murowana, otynkowana, jednonawowa, wybudowana w tzw. „neostylu” (niektórzy twierdzą, że w neoromańskim, inni przypisują jej eklektyzm), posiadająca cechy podobieństwa zewnętrznego m. in. do obecnej bazyliki mniejszej w Mikołowie budowanej w zbliżonych latach ( 1843-61 ). Przekryta jest dachem dwupołaciowym, pokrytym (po remoncie) dachówką ceramiczną koloru czerwonego.
Posiada jedną wieżę murowaną o trzech kondygnacjach „wchodzącą” w fasadę główną. Od ok. ¾ swej wysokości wieża przybiera sylwetkę wieloboku. Zwieńczona jest dachem o ostrych połaciach, pokrytym blachą. Cała bryła świątyni „oparta” jest na kamiennej podmurówce tworzącej cokół pełniący niewątpliwie funkcję ochronną dla ław fundamentowych. Elewacje pokryte są białą farbą, a tzw. „opaski” oddają szarawy odcień koloru.
Wewnątrz kościoła na uwagę zasługują barokowe rzeźby św. Apolonii, św. Barbary i św. Jana Chrzciciela, niewątpliwie pozostałe po swym drewnianym poprzedniku. Ogólnie kościół nie należy do jakichś „rewelacji architektonicznych”, ale.... przejeżdżając przez miasteczko, przyciągnie „niejedno oko”.....