Grojec, wieś w Małopolsce, która jako Groyez istniała w 1285r. Władał nią rycerz Sieme herbu Gryf. Jego potomkowie panowali do końca XV wieku. W 1514r. rozpoczęła się era Porębskich herbu Kornicz, którzy zbudowali zamek umieszczając w nim zbór kalwiński. W następnych wiekach panami Grojca byli Nielepcowie herbu Prus, Szembekowie, Bobrowcy herbu Jastrzębiec, Kornel Chwalibóg i Radziwiłłowie panujący do wybuchu II wojny światowej.
Pierwszy kościół parafialny istniał w latach 1325-1327 i funkcjonował do 1671r. kiedy wybudowano nową świątynię drewnianą, która po remontach i przebudowach, m.in. z fundacji Anny Szembekowej, przetrwała do chwili obecnej. Otoczony kamiennym murem, okalającym pozostałość po cmentarzu parafialny, ze starym zabytkowym krzyżem, jest ładnie wkomponowany w okolicę. Wnętrze, strop nad prezbiterium i nawą oraz ściany świątyni zawierają historyczną polichromię. Nad nawą przedstawiono Matkę Bożą z Dzieciątkiem i kilkanaście scen z jej życia. Wewnątrz znajduje się rokokowy ołtarz główny i dwa barokowe boczne. W głównym przedstawiony jest wizerunek św. Wawrzyńca, patrona parafii, uznawanego za opiekuna ubogich, piekarzy, kucharzy i bibliotekarzy. W bocznym obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem zdobiony koronami i sukienkami obok którego umieszczono XVIII wieczną tablicę epitafijną Rodu Radziwiłłów. W drugim ołtarzu bocznym znajduje się obraz Najświętszego Serca Pana Jezusa, a w zwieńczeniu wizerunek św. Józefa z Dzieciątkiem.
Z kościołem w Grojcu wiąże się interesująca historia związana z rekwizycją przez okupanta w czasie II wojny światowej zabytkowych XVIII wiecznych dzwonów. „Cudownym” zbiegiem okoliczności dzwony te nie zostały przetopione w hamburskich hutach, ocalały i zostały zamontowane na dzwonnicach kościołów niemieckich. Dzięki zaangażowaniu parafian i poszukiwaniom prof.dr.hab.Kazimierza Bielenina zostały po wojnie odnalezione i przywiezione do parafii.