Jeziora wśród bagien
Powstały w 1990 r. Poleski Park Narodowy ma ocalić wyjątkowy obszar torfowisk o cechach tundry lub lasotundry. Na całym kontynencie europejskim to najdalej na południowy zachód wysunięty fragment przyrody kojarzący się z daleką północą. Tym ciekawszy, że obok gatunków roślin typu tundrowego występują tutaj gatunki pontyjsko-panońskie, pochodzące z cieplejszych rejonów Europy.
Pierwszym zagrożeniem dla przyrodniczego środowiska tej części Polesia były przeprowadzone w latach 60. i 70. prace melioracyjne, które doprowadziły do przesuszenia torfowisk i zaniku wielu jezior. Innym niebezpieczeństwem jest eksploatacja złóż węgla kamiennego w obszarze Lubelskiego Zagłębia Węglowego. Kopalnia "Bogdanka" znajduje się w odległości około 8 km od granic parku. Jej działalność grozi powstawaniem zapadlisk pod polami eksploatacyjnymi i pogłębieniem deficytu wód przez tworzenie tzw. leja depresji, a bezpośredni negatywny wpływ mają zrzuty wód kopalnianych (w tym słonych) do rowów melioracyjnych przebiegających przez terytorium parku. Na razie zaniechano budowy następnych kopalń, które miały znajdować się w okolicy jezior Moszne i Długie, w samym centrum chronionego obszaru.
Bagna Poleskiego Parku Narodowego pod względem rozległości ustępują w Polsce jedynie bagnom Kotliny Biebrzańskiej. Tak jak nad Biebrzą zachodzą tu stale procesy torfotwórcze. Ciekawostką jest jednak występowanie pośród bagien licznych jezior, stawów i torfianek (wypełnionych wodą dołów po eksploatacji torfu). Miejscowe jeziora to pozostałość po olbrzymim rozlewisku, które istniało tu w okresie ocieplenia klimatu przed ostatnim (bałtyckim) zlodowaceniem. W następstwie późniejszego odpływu części wód pozostały tylko niewielkie zarastające jeziora, otoczone torfowiskowymi równinami.
Proces zarastania jezior trwa. Przykładem są m.in. jeziora Moszne i Długie, w przypadku których nie sposób określić dokładnego przebiegu linii brzegowej. Jeziora otacza pływający na wodzie kożuch roślinny (spleja), który przechodzi w pas torfowiska z borem bagiennym. To właśnie torfowiska z karłowatymi brzozami, wierzbami i sosnami przypominają swym wyglądem północną tundrę. Ciekawostką florystyczną jest 8 gatunków roślin mięsożernych występujących na bagnach. Zaliczają się do nich np. aż 4 gatunki rosiczki oraz roślina o ciekawej nazwie aldrowanda pęcherzykowata.
Mimo iż Poleski Park Narodowy nie istnieje długo, dokonano udanej restytucji, czyli przywrócenia, wytrzebionego przed laty bobra. Podjęto też wysiłek odtworzenia populacji pięknego kuraka leśnego - cietrzewia. Odłowione na Białorusi i Ukrainie ptaki umieszczane są początkowo w celach adaptacyjnych w wolierze, a następnie wypuszczane na wolność. Z dużym sukcesem prowadzona jest aktywna ochrona żółwia błotnego. Dzięki zabezpieczaniu żółwich lęgowisk i doinkubowywaniu jaj w okresie zimowym w specjalnym ośrodku mieszczącym się w budynku dyrekcji parku w Urszulinie, zwiększa się populacja tego zagrożonego gatunku.
Od 2002 r. Poleski Park Narodowy wraz z otuliną został wpisany na listę światowych rezerwatów biosfery UNESCO jako Rezerwat Biosfery "Polesie Zachodnie".
Park ze swoją unikalną przyrodą i zespołem torfowisk śródleśnych stanowi najważniejszą atrakcję turystyczną dla turystów chcących wypoczywać czynnie na łonie natury. Z tego też powodu warto pojechać na Polesie i spędzić trochę czasu w Poleskim Parku Narodowym.