15 marca 1854 r. w Ławicach urodził się Emil Behring. Był synem wiejskiego nauczyciela. W Ławicach mieszkał do 13. roku życia. Po ukończeniu gimnazjum w Olsztynku podjął studia w Berlinie. Został lekarzem, a jego specjalnością stała się bakteriologia. Był asystentem słynnego Roberta Kocha w berlińskim Instytucie Higieny.
W 1890 r. wynalazł surowice zwalczające niezwykle groźną dla dzieci błonnicę (dyfteryt) oraz tężec. Zwycięzca śmiertelnych chorób został wyróżniony przez cesarza szlacheckim tytułem, stąd od 1901 r. przed jego nazwiskiem pojawiło się "von". W tym samym roku został pierwszym w historii laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie medycyny. Zasługi uczonego zostały szczególnie docenione w czasie I wojny światowej. Tysiące żołnierzy niemieckich rannych w czasie walk zawdzięczało życie przeciwtężcowej surowicy Behringa. Zmarł w 1917 r. w Marburgu w Hesji.
W Ławicach pogromcę błonnicy i tężca upamiętniono tablicami w języku niemieckim i polskim umieszczonymi na ścianie szkoły podstawowej - domu rodzinnego Behringa. Przed szkołą ustawiono popiersie uczonego na granitowym postumencie. Na miejscowym cmentarzu z okazji 150. rocznicy urodzin noblisty odnowiono grób jego rodziców, Augusty i Augusta Behringów.