Król Władysław Jagiełło, prowadząc swoje hufce na Malbork, 13 lipca 1410 r. rozłożył się obozem w rejonie dzisiejszej wsi Kalbornia. W pobliżu przesmyku między jeziorami Dąbrowa Wielka i Dąbrowa Mała stanęły tysiące wozów, koni, las namiotów i tłum zbrojnych (historycy szacują liczbę konnych w szeregach jazdy polsko-litewskiej na blisko 30 tys.!). Z obozu widać było mury małego Gilgenburga, czyli obecnego Dąbrówna. Czy była to próba zbrojnej wycieczki, czy tylko wypad harcowników naiwnie ufających w potęgę zbawczej osłony murów - trudno orzec. Był to jednak ewidentny błąd gilgenburczyków, a już zupełnie niewytłumaczalne, zważywszy dysproporcje sił, było głośne lżenie polskiego rycerstwa przez skrytych za blankami mieszczan. Rozwścieczeni tym Polacy, bez wiedzy dowództwa, dopadli murów i w krótkim czasie miasto zdobyli. Zanim dowódcy opanowali sytuację, doszczętnie złupiony Gilgenburg płonął. Ludność miasta w większości wymordowano. Okrutna śmierć w płomieniach spotkała zwłaszcza tych zamkniętych w kościele. Sprawili to polscy wojowie, ci, którzy tak mężnie dwa dni później stanęli naprzeciw Krzyżaków na polach Grunwaldu. Dąbrówno powtórnie przeżyło zagładę zimą 1945 r. Po przejściu frontu zostało spalone przez tyłowe oddziały Armii Czerwonej. Utraciło 80% budynków i prawa miejskie. Z dawnych ciasno zabudowanych pierzei rynku zachowały się jedynie stare budynki w jego zachodniej części. Przetrwały też fragmenty murów obronnych - tych, na które pięło się polskie rycerstwo w 1410 r. Są dziś atrakcją miasteczka. Znajdziemy je w jego zachodniej i północnej części. Najciekawiej wygląda zaułek w okolicy kościoła, gdzie oprócz sporego odcinka murów miejskich stoi dawna baszta obronna, obecnie dzwonnica. W murach świątyni służącej dzisiaj metodystom znajdują się fragmenty średniowiecznego kościoła spalonego przez wojsko Jagiełły.