Kaplica widoczna niemal zaraz po wejściu na teren Starego Cmentarza, przy ul. Mikołowskiej, została wzniesiona w 1858 roku, w stylu, określanym przez znawców stylów architektonicznych-historyzmu, z elementami neorenesansu. Pomysłodawcą budowli był ówczesny mysłowicki proboszcz, ksiądz Ludwik Markiefka. Kaplica jest budowlą, która “rzuca się w oczy” i nie sposób jej ominąć obojętnie.
Zbudowana jest na rzucie ośmioboku, z czterema krótkimi “dobudówkami” tworzącymi przedsionki, może nawet coś w rodzaju kruchty, z tym, że do wnętrza kaplicy “można wejść” przez główny przedsionek (kruchtę). Jest to budowla murowana z cegły pełnej, nieotynkowana, przekryta dachem kopulastym, pokrytym obecnie papą, zwieńczony małym kopulastym daszkiem, na sygnaturkę, a ten z kolei zwieńczony jest czymś w rodzaju “słonecznymi promieniami”, wykonanymi w stali, nawiązujące do monstrancji.
Elewacje między “kruchtami”, tworzącymi “skrzydła”, są rozczłonkowane prostokątnymi wnękami, które wieńczy łuk o ostrych ramionach, w układzie schodkowym. Dekorację wnęk tworzy, na środku “wpisany” w pole wnęki, krzyż, wykonany z tej samej cegły, co mury kaplicy. Bryła budowli osadzona jest na kamiennym cokole, a kamienie pomalowano przypuszczalnie, przy “jakiejś okazji”, na kolor czerwony. W górnej części, znajdują się zamknięte półkoliście małe okienka, z których część jest zamurowana, a pod szeregiem okienek, widoczne są fryzy wykonana z cegły. Wewnątrz budowli, na podstawie dostępnych opisów, ma się znajdować: ołtarz z rzeźbioną w drewnie “Pietą”, murowana mensa i płyta epitafijna, osadzona w posadzce, wykonana z białego marmuru.
Kaplica potrzebuje renowacji, a przy tym wymiany przynajmniej pokrycia dachowego, uzupełnienia ubytków ceglanych w elewacjach, a także miejscami oczyszczenia architektonicznych zdobień, wykonanych z cegły.