Racibórz, dawna osada grodowa, miasto na lewym brzegu Odry, historyczna stolica Górnego Śląska w latach 1108 – do 1945r. a obecnie miasto powiatowe w granicach śląskiej aglomeracji był od lat siedzibą urzędów państwowych, nawet najwyższego rzędu. Zgodnie z miejskimi tradycjami, w centralnym punkcie ulokowany został rynek, przy nim w północnej pierzei ratusz, a na środku, otoczony straganami, kramami i ławami rzemieślników dom kupców.
Nie zapomniano o modnych wówczas sukiennicach zamykających poszczególne pierzeje. Pożar, który z nieznanych przyczyn wybuchnął w dniu 8 października 1488r. i opanował raciborski rynek strawił prawie wszystko. Odbudowa zmieniła jego oblicze. Z typowo handlowego stał się najbardziej reprezentacyjną częścią miasta. Zaniechano zabudowy centralnej części otaczając go budynkami wysokimi, często wyższymi niż trzy kondygnacje.
Los nie oszczędzał raciborskiej starówki. Podczas II wojny światowej, wyzwalające miasto wojska radzieckie kompletnie ją spaliły. Pozostała jedna wielka ruina. Uchował się jeden budynek, reszta z ratuszem „poszła z dymem” podczas działań wojennych. Nie myślano o odbudowie miasta. Końcem lat 40-tych odzyskiwana z rozbiórki spalonych kamienic cegła „zasiliła” odbudowę stolicy. Uruchomioną, przejeżdżającą przez pozostałości rynku kolejką, wożono odzyskiwaną cegłę na dworzec kolejowy, gdzie ładowano do wagonów i wywożono do Warszawy.
Odbudowa rynku rozpoczęła się w 1949r. Początkowo próbowano nadać mu kształt poprzedniej zabudowy architektonicznej. Brak konsekwencji oraz upływ czasu spowodował, że budowano tak jak było wygodniej i stąd powstał istniejący „architektoniczny koktajl” . Do dziś znajdujące się wolne przestrzenie przypominają o losie raciborskiego rynku i czekają na zabudowę. Mimo to, raciborska starówka przyciąga turystów swoim wdziękiem i jest chętnie przez nich odwiedzana.