W Pionkach są dziś trzy parafie i trzy kościoły. Najstarszą pośród nich jest znajdująca się przy ul. Jana Pawła II 1 parafia pod wezwaniem św. Barbary. Jej powstanie ściśle wiąże się z lokalizacją w Zagożdżonie Państwowej Wytwórni Prochu i późniejszą rozbudową fabryki. W krótkim czasie podwoiła się liczba mieszkańców, za pracą przybywali tutaj nawet obcokrajowcy (w tzw. „Rejestrze Cudzoziemców” odnotowano Austriaków, Szwajcarów, Rumunów, Jugosłowian).
Rolę pierwszej kaplicy spełniała od 1924 r. zlokalizowana obok toru kolejowego stara parowozownia. Ksiądz dojeżdżał z Jedlni. Dostosowany do potrzeb odprawiania liturgii barak o wymiarach 12 x 25 m szybko okazał się zbyt mały, aby pomieścić wszystkich wiernych. Poza tym częste wypadki w wytwórni prochu także generowały potrzebę szybkiej posługi duszpasterskiej, zawiązał się więc Komitet Budowy Kościoła z dyrektorem PWP na czele. Przedsięwzięcie uzyskało poparcie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, na którego terenie znajdowała się kaplica. 1 czerwca 1928 poświęcono kamień węgielny pod budowę nowej świątyni.
Parafię erygowano w maju 1929. Na duchową opiekunkę wybrano św. Barbarę - patronkę nie tylko górników, ale i dobrej śmierci – aby miała w opiece narażających swe życie każdego dnia pracowników Pronitu. Rozpoczęła się zbiórka pieniędzy, do której dołączył się nawet prezydent Mościcki. Pracownicy fabryki dobrowolnie przeznaczyli na ten cel 1% swoich zarobków. Równie chętnie pomagali w budowie. Projektantem świątyni był Stefan Szyller.
Budowę prowadzono w latach 1928 – 1930. W kronikach parafialnych zanotowano: „Kościół parafialny murowany w stylu barocco o trzech nawach w formie krzyża wraz z murami jest 40 metrów szeroki i 18 metrów wysoki (…) posiada 6 wieżyczek miedzią krytych (…) Boczne nawy są 5 metrów wysokie". Dwa lata później dobudowano dwie wieże.
8 września 1939 r. na świątynię stojąca nieopodal bombardowanych przez Niemców torów kolejowych spadła jedna z bomb. Szkody były na tyle duże, że od tej pory nabożeństwa odbywały się na placu przykościelnym. Odbudowana w 1941 r. , konsekracji poddana została dopiero po wojnie, w 1957 r. Wtedy też parafia uzyskała tytuł własności ziemi, na której znajduje się kościół.
We wnętrzu m.in. ołtarz główny autorstwa Antoniego Chmielewskiego z figurką patronki świątyni, św. Barbary , droga krzyżowa autorstwa radomskiego rzeźbiarza Janika, marmurowa ambona z 1958 r. Kościół wpisany jest do rejestru zabytków.