Pierwszą świątynią położonego ok. 10 km od Płońska Smardzewa była wystawiona w latach 70-tych XVII stulecia drewniana kaplica p.w. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny. Wybudowana została z fundacji: Stefana Krasińskiego - wojskiego ciechanowskiego, Adama Bielińskiego - kasztelana zakroczymskiego i właściciela pobliskiego Sarbiewa oraz Jana Bielińśkiego - kanonika katedralnego płockiego. Przyczyną jej powstania było sprowadzenie cudownego obrazu Matki Bożej przez wspomnianego Stefana Krasińskiego, dziedzica dóbr Grudusk. Konsekracja miała miejsce w 1711 r. Dokonał jej ówczesny biskup płocki - Ludwik Załuski.
Budowę nowego - z fundacji Teresy Radzymińskiej - drewnianego kościoła wyświęconego w 1772 r., zakończono w roku 1752. Podczas wejścia do wsi wojsk niemieckich w lipcu 1915 został on podpalony przez wycofującą się armię carską. Pamiątką tego wydarzenia jest stojący przy elewacji północnej obecnej świątyni wysoki, nadpalony krzyż drewniany bez ramienia poziomego z tabliczką informacyjną na belce pionowej. Kościół parafialny w Smardzewie jest więc już trzecią świątynią stojącą w tym miejscu.
Wybudowany został w latach 30-tych XX stulecia wg projektu Jerzego Raczyńskiego i Juliusza Żakowskiego. Wyposażanie wnętrza zakończono po 1945 r. Samodzielną parafię (do tej pory filia Sarbiewa) erygowano dopiero w 1980 r. Otrzymała ona wezwanie świętego Stanisława Kostki. W 2005 r. na 25-lecie jej istnienia, kościół wzbogacono nowym ołtarzem bocznym z obrazem przedstawiającym patrona parafii, autorstwa Zofii Guzowskiej. Klejnotem smardzewskiego Sanktuarium Matki Bożej jest srebrno-bursztynowa róża, dar aktualnego biskupa płockiego - Piotra Libery. Upamiętnia ona 300-lecie oddania Diecezji Płockiej pod opiekę NMP i Jej Syna.
Cudowny obraz (uratowany w 1915 r. przez miejscową dziedziczkę Wiktorię Morawską) z wizerunkiem Matki Bożej z Dzieciątkiem Jezus (w typie M.B. Częstochowskiej; kopia obrazu M.B. Bocheńskiej z 1638 r.) znajduje się w ołtarzu głównym, po bokach którego na prostokątnych tablicach umieszczono kilkadziesiąt tabliczek wotywnych z blachy srebrnej, pochodzących z wieków: XVII, XVIII i XIX.
Na cmentarzu przykościelnym: dwa nagrobki klasycystyczne z piaskowca Józefa Dembowskiego i Michała Bojarskiego oraz krzyż upamiętniający nieznanego żołnierza poległego za Ojczyznę w wojnie z bolszewikami w sierpniu 1920 r.