Historia wsi Łazówek sięga połowy XV w. kiedy to bojarzy ruscy ufundowali pierwszą drewnianą cerkiew. W 1474 r. majątek stanowił własność Stanisława Zawiszy h. Abdank. W 1596 r cerkiew łazowska pw. św. Piotra i Pawła Apostołów i św. Praksedy przestąpiła do unii brzeskiej. W latach 1771-72 została wzniesiona nowa świątynia z fundacji Antoniego z Tęczyna hr. Ossolińskiego.
Po likwidacji unii w 1875 r. cerkiew unicka została przekształcona na prawosławną. Sprowadzone w te miejsce zostały prawosławne mniszki z Wirowa. Po odzyskaniu niepodległości w 1919 r została erygowana parafia katolicka pw. Wniebowzięcia NMP. Kolejny remont świątyni odbył się w 1933 r. staraniem księdza proboszcza Jana Jakubika.
Obecny murowany kościół został wybudowany w latach 1983-86 według projektu Ryszarda Wądołowskiego. Świątynia w Łazówku jest związana z kultem Matki Bożej Pocieszenia. Tradycja kultu sięga połowy XVI w., kiedy to w miejscu gdzie dzisiaj stoi świątynia, dziedziczce Łazowa ukazała się Matka Boża, stojąca na kamieniu, prosząc ją do częstej modlitwy w tym miejscu. Na pamiątkę tą został wzniesiona świątynia, a w niej został umieszczony obraz Matki Bożej Pocieszenia, który zasłynął z licznych łask.
Na początku sierpnia 1913 r. cudowny obraz został wyjęty z ołtarza przez księży prawosławnych i przewieziony do klasztoru w Wirowie. Został zastąpiony kopią. W 1915 r przed zbliżającym się frontem niemieckim, prawosławne mniszki się ewakuowały wraz z obrazem do Moskwy, umieszczając w Aleksiejewskim Monastyrze, gdzie wisiał do 1917 r. Po erygowaniu parafii podjęto próby jego odnalezienia, ale ślad po nim zaginął.
Obecna kopia obrazu Matki Boskiej Pocieszenia pochodzi z pod pędzla prof. Edwarda Jarmosiewicza. Uroczystego poświęcenia i intronizacji obrazu dokonał w dniu 20 maja 1977 r. biskup Jan Mazur. W dniu 24 września 2011 r. biskup Antoni Dydycz ustanowił Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia, a w dniu 15 sierpnia 2012 r. dokonał koronacji Matki Bożej Łazówkowskiej na prawie diecezjalnym.