Historia wsi Wirów sięga XV w. kiedy to jej właścicielem był bojar Paweł, który to ufundował drewnianą cerkiew prawosławną. W XVII w. parafia przystąpiła do unii brzeskiej. W 1713 r została wzniesiona nowa cerkiew unicka pw. Narodzenia św. Jan Chrzciciela z fundacji podkomorzego nurskiego – Jana Godlewskiego. Kolejna nowa świątynia została wzniesiona w 1799 r., której fundatorem był stolnik podolski – Franciszka Kuszela. W 1816 r. cerkiew unicka została przyłączona do Skrzeszewa i została filią tamtejszej parafii.
W latach 1833-36 została wzniesiona nowa murowana w miejsce starej, która spłonęła w 1830 r. Jej fundatorami zostali płk Antoni Kuszel wraz z żoną Teresą hr. Thabasz Załuską de Riviere. Świątynia orientowana została wzniesiona na planie prostokąta w stylu klasycystycznym. W okresie prześladowań unitów w 1883 r. świątynia została zamknięta przez władze carskie.
W 1894 r. na te tereny władze carskie sprowadziły mniszki prawosławne z Leśnej Podlaski, dla których został wybudowany żeński kompleks klasztorny. Kompleks prawosławnego żeńskiego monastyru składał się trzech cerkwi: głównej pw. Chrystusa Zbawiciela, szkolnej oraz murowanej pw. św. Serafina wzniesionej w 1904 r., a także zespołu klasztornego w stylu rosyjsko-bizantyjskim oraz licznych budynków. Mniszki zajmowały się głównie działalnością charytatywną, prowadziły szkołę, szpital, aptekę, sierociniec oraz dom starców, a także liczne pracownie m.in. tkacką, krawiecką i ikonopisarską. Cały kompleks był otoczony sadami, a nad brzegiem Bugu znajdowały się tarasy. W 1915 r. mniszki ewakuowały się do Moskwy przed zbliżającym się frontem niemieckim.
W 1916 r. klasztor został przyjęty przez siostry Niepokalanki, które to prowadziły w nich instytucje dobroczynne m.in. szkołę, zakład dla dzieci specjalnej troski. Po odzyskaniu niepodległości cerkiew pw. Chrystusa Zbawiciela została przeznaczona na kościół pw. św. Antoniego Padewskiego. W dniu 10 czerwca 1919 r. została erygowana parafia rzymskokatolicka w Wirowie. Druga cerkiew pw. św. Serafina z Sarowa została zaadoptowana po remoncie na plebanię. Obok kościoła znajduje się drewniana plebania, która została wzniesiona przed I wojną światową dla ówczesnej ksieni prawosławnej. Cechą charakterystyczną wyróżniającą budynek są ornamentowe zdobienia okiennic.
Po II wojnie światowej budynki klasztorne zostały upaństwowione, umieszczono w nich dom dziecka, który działał do 1958 r., a następnie zakład dla uzależnionych od alkoholu, a od 1991 r. mieści się dom pomocy społecznej dla umysłowo chorych w stopniu umiarkowanym.