Tradycja umieszczania kamieni wzdłuż dróg właściwie sięga starożytnego Rzymu, gdy zaczęto ustawiać kamienne słupy informujące podróżnych o odległości od stolicy państwa. Wówczas 1 mila rzymska była odpowiednikiem 1481 metrów. Ustawianie kamieni milowych w państwie pruskim datuje się na rok 1772, związane jest to z rozwojem poczty oraz przewozem osób przy wykorzystaniu dyliżansów.
Rozwinął się wówczas zwyczaj dokonywania pomiarów szlaków komunikacyjnych i oznaczania odległości. Za punkt wyjścia obrano wtedy Królewiec, który w tamtym okresie był głównym węzłem komunikacyjnym. W tamtych latach 1 mila pruska równa była około 7,5 km, a dokładnie 7.532 metry. Określone były także parametry techniczne tych oznaczeń drogowych. W większości kamienie wykonywane były z piaskowca, w formie obelisku lub sześcianu. W latach późniejszych urzędowo określono, iż podstawowym materiałem do ich wykonania ma być granit i mają mieć kształt walca zwieńczonego stożkiem, którego podstawa rozszerza się ku dołowi.
Kamienie milowe pełniły swoja rolę do lat 1872-1873, czyli momentu kiedy w Niemczech wprowadzono system metryczny. Oznaczenia kamieni milowych przestały tym samym automatycznie spełniać swoja rolę, utraciły bowiem właściwie swoje pierwotne znaczenie. Nieliczne kamienie zostały przestawione lub zyskały nowe oznaczenia, niektóre zostały całkowicie wycofane. Współcześnie na skutek remontów dróg zostało bardzo niewiele takich obiektów, wiele z nich stało się także łupem złodziei kolekcjonerów. Dlatego warto przyjrzeć się temu nielicznemu zabytkowi technicznemu w Lutrach, być może jednemu z ostatnich takich zabytków techniki drogowej.
Kamień odpowiada wymiarom określonym w dawnych specyfikacjach, jest dobrze zachowany i nadal można odczytać jego treść. Napis na kamieniu oznajmia nam iż on został ustawiony 11 mil od Królewca, czyli około 83 km od obecnego Kaliningradu. Kamień umiejscowiony jest tuż przy murze kościelnym i części drogi S 7, czyli części współczesnego traktu w tym rejonie prowadzącego do wspomnianego dawnego Królewca.