Na terenie rezerwatu przyrody Dolina Rzeki Wałszy, niedaleko Pieniężna, stoi kapliczka. Znajduje się ona obok "cudownego źródła".
Niewiadomo dokładnie kiedy powstało źródło, jednakże legendy głoszą, iż od niepamiętnych czasów okoliczna ludność przypisywała temu miejscu cudowne moce. Woda ze źródła miała leczyć choroby skóry, przywracać wzrok i słuch, a niemowom rozwiązywać język.
Najmocniejszy przekaz dotyczy czasu pożogi wojennej, gdy mieszkańcy Pieniężna w ucieczce szukali obrony przed nadciągającym wrogiem. Kilku chorych, których siły nie pozwoliły na podróż w dalsze okolice, schroniło się w dolinie rzeki Wałszy, w pobliżu wspomnianego źródła. Żywili się oni roślinnością, popijając wodą z tego właśnie zdroju, i, ku ogromnemu swemu zdziwieniu, pomimo że znajdowali się w bardzo niekorzystnych warunkach, po paru dniach wrócili do zdrowia. Szybkie wyzdrowienie przypisywano oczywiście cudownym właściwościom źródła, a ludzie, wierząc w cudowne moce miejsca, wkrótce rozpoczęli odbywać tam liczne pielgrzymki.
Współczesne badania chemiczne wykazały, iż jest to źródło siarczano - żelaziste, i że woda ma rzeczywiście właściwości lecznicze, zwłaszcza gdy chodzi o przewód pokarmowy.
W roku 1826 w sąsiedztwie cudownego źródła wybudowano kaplicę, a jej fundatorką była wdowa po pieniężeńskim piekarzu, nazwiskiem Germann. Był więc to przykład fundacji świecko – prywatnej, o czym informował napis umieszczony pierwotnie na frontonie kaplicy. Ofiarodawczyni była też pierwszą opiekunką kaplicy, potem był krewny Germannów, piekarz Mueller. Posiadał do niej klucze, a także zbierał ofiary, które były składne do umieszczonej w kaplicy skarbony. Pieniądze te były przeznaczone na cele dobroczynne. W tym czasie stan zachowania kaplicy, którą poświęcono ku czci Matki Bożej, był bardzo dobry.
Około 1910 roku, zgodnie z zarządzeniem biskupa Andrzeja Thiela, opiekunem kaplicy został pieniężeński dziekan. Miał on obowiązek troski o wygląd wewnętrzny i zewnętrzny kaplicy a także o jej otoczenie. On również był upoważniony do rozporządzania ofiarami pochodzącymi z tej kapliczki.
Po II wojnie światowej opiekę przejęli Misjonarze Werbiści z Misyjnego Seminarium Duchownego w Pieniężnie i trwa to do obecnej chwili. Misjonarze kilkakrotnie odnawiali kaplicę.
Budowla została wystawiona w stylu klasycystycznym, niestety, współczesny obraz tego miejsca jest zgoła odmienny. Kaplica po licznych renowacjach utraciła kosztem jednolitego otynkowania swoją boniowaną elewację, także wewnątrz, oprócz mensy ołtarzowej, trudno znaleźć dawne elementy wyposażenia.
Obecnie obiekt stanął wobec jeszcze innego zagrożenia. Kaplica jest usytuowana na uboczu, więc, mimo położenia w malowniczej dolinie i faktu odbywania tu okazjonalnych nabożeństw, narażona jest na dewastację i profanację. Do niedawna prowadziły do niej dwie drogi, jedna od strony klasztoru, a druga trzykilometrowym szlakiem od strony miasta. Niestety, wskutek zniszczenia niewielkiego mostu, pozostaje tylko turystyczna droga zaczynająca się przy kościele parafialnym w Pieniężnie. Pomimo odległości i pewnych utrudnień wynikających ze zróżnicowania terenu doliny, kaplica i źródło nadal stanowią cel licznych wycieczek.