Zamek na podtarnowskiej Górze św. Marcina został wybudowany w latach 1329-1342 przez kasztelana krakowskiego Spycimira z Melsztyna herbu Leliwa, zwanego też Spycimirem Leliwitą. Była to postać w historii Polski bardzo wybitna. Zaufany doradca królów Władysława Łokietka i Kazimierza Wielkiego, dyplomata, wojewoda krakowski, protoplasta rodów Tarnowskich, Melsztyńskich i Jarosławskich.
Pierwszy, gotycki zamek obejmujący powierzchnię ok. 2000 metrów kwadratowych, od początku imponował swą wielkością. Składał się z dwóch części: fortecznej, obejmującej kamienną cylindryczną wieżę i budynek mieszkalny z kaplicą oraz drewnianej zabudowy przymurnej, otoczonej osobnym drewnianym murem. Sto lat po wybudowaniu zamek został zniszczony podczas najazdu węgierskich zwolenników Władysława Pogrobowca.
Zamek został odbudowany i wzmocniony przez hetmana Jana Amora Tarnowskiego, przy czym nadano mu styl renesansowy. Tarnowscy utracili zamek po śmierci syna Jana Amora - Jana Krzysztofa Tarnowskiego. Wtedy to przeszedł na własność rodu Ostrogskich jako wiano Zofii Tarnowskiej. Przez kolejne lata twierdza była przedmiotem zbrojnego konfliktu pomiędzy Tarnowskimi a Ostrogskimi, co doprowadziłó do zniszczenia zamku. Po zakończeniu konfliktu został odbudowany przez Ostrogskich. Kolejny duży remont przeszedł pod koniec XVII wieku lecz w roku 1690 został opuszczony, co doprowadziło go do ruiny.
W XVIII wieku zamek przeszedł na własność Sanguszków, którzy zdecydowali o jego rozbiórce i przeznaczeniu budulca na kościół Sióstr Bernardynek w Tarnowie. Od 1976 roku ruiny zamku znajdują się w rejestrze zabytków. Z ruin rozciąga się wspaniały widok na Tarnów. Bardzo obszerny artykuł o zamku można znaleźć na stronie medievalheritage.eu