Zdaniem poszukiwaczy skarbów, pod koniec lat 30. XX w. Niemcy rozpoczęli budowę podziemnej fabryki pod budynkami opactwa. Jest to bardzo ciekawe miejsce. Miały to być ogromne zakłady zbrojeniowe z magazynami, do których rzekomo pod koniec II wojny światowej zwiezione zostały wartościowe depozyty ludności cywilnej. Zdjęcia w podczerwieni rzeczywiście wykazały istnienie podziemnych obiektów o regularnych kształtach, zaś fragmenty odnalezionej dokumentacji potwierdziły przypuszczenia o fabryce. Jakie miała rozmiary, ilu więźniów tu pracowało i nad czym - to już tajemnica.
Legenda dotycząca gigantycznych podziemi pod Lubiążem od wielu lat zapładnia wyobraźnię poszukiwaczy. Najsławniejszym z nich był Stanisław Siorek, niegdyś związany ze Służbą Bezpieczeństwa, który w 1982 r. doprowadził do pierwszej, dużej akcji penetracyjnej w klasztorze, prowadzonej z inicjatywy wojska.
Sprowadzeni do pracy żołnierze nie znaleźli co prawda wejścia do podziemnej fabryki, natrafili jednak na zamknięty na kłódkę walcowaty pojemnik. Wewnątrz znajdowały się złote monety. Odkrywców służby wojskowe zobowiązały do milczenia. Sprawę utajniono. Wkrótce część skarbu nielegalnie sprzedano za granicą. Transakcje przeprowadzali oficerowie wywiadu i kontrwywiadu. Analiza skarbu wykazała, że monety zostały ukryte ok. 1740 r., w czasie trwania wojen śląskich.