W Lamsdorf (niemiecka nazwa Łambinowic) po raz pierwszy obóz jeniecki założono w czasie wojny prusko-francuskiej w latach 1870-1871. W okresie I wojny światowej obóz znacznie powiększono. Przebywało w nim 90 tys. wziętych do niewoli żołnierzy państw Ententy. W latach II wojny światowej w Łambinowicach działał potężny jeniecki kompleks obozowy, w którym od września 1939 aż do marca 1945 r. przetrzymywano ok. 300 tys. jeńców.
W centrum miejscowości mieści się Centralne Muzeum Jeńców Wojennych. Losy jenieckie i dzieje obozów prezentują trzy stałe wystawy. Niestety nie znajdziemy tam żadnej informacji o Obozie Pracy w Łambinowicach. Działał od lipca 1945 do października 1946 r. Był przeznaczony dla wysiedlanych ze Śląska Niemców. Jego dzieje to wstydliwa karta w naszej, tj. Polaków historii niedawnej. Na skutek epidemii tyfusu oraz złego traktowania uwięzionych (zdarzały się przypadki zabójstw) w Łambinowicach zginęło i zmarło 1,5 tys. niemieckich Ślązaków. Pełną prawdę o losach polskiego obozu pracy poznaliśmy dopiero po roku 1989. Dawny Obóz Pracy w Łambinowicach znajduje się kilkaset metrów na północ od muzeum. Dopiero niedawno oczyszczono jego teren, postawiono pomnik ofiar i krzyż. Na tablicy informacyjnej umieszczono plan obozu i tekst przedstawiający jego krótką historię.
Około 2 km na północny-wschód od muzeum, przy drodze do Goszczowic, znajduje się stary cmentarz jeniecki, gdzie warto zobaczyć zachowane 52 groby żołnierzy francuskich z 1871 roku. Łącznie są tu 6274 oznakowane mogiły. Rosyjscy, serbscy, brytyjscy i włoscy jeńcy, którzy zmarli w Łambinowicach, mają tu swoje "narodowe" pomniki. W pobliżu wsi Szadurczyce ocalały fragmenty baraków obozowych. Tu znajduje się także Pomnik Martyrologii Jeńców Wojennych, postawiony na miejscu masowych grobów jeńców radzieckich.