Od XII w. okolice Łącka słyną z rozwiniętego sadownictwa. Już osiem wieków temu eksportowano stąd suszone owoce (i powidła) do wielu krajów europejskich. Specyficzny mikroklimat Kotliny Łąckiej powoduje, że również dzisiaj łąckie owoce mają niepowtarzalny, wyrazisty smak i zapach.
W XVII i XVIII w. sady jabłoni i śliw zajmowały ogromne połacie regionu. W tym czasie na pewno produkowano już słynną dziś śliwowicę - bezbarwny lub lekko żółtawy napój alkoholowy o charakterystycznym śliwkowym aromacie i stosunkowo łagodnym smaku. Jednak dopiero w latach 1882-1912 zaczęła działać oficjalna wytwórnia tego trunku. Jej właściciel, Samuel Grossbard, produkował Śliwowicę Pejseczną, którą rozprowadzał po najbliższych miejscowościach; butelki z nią wyróżniały pierwsze w dziejach tego wyrobu etykiety. W tym czasie gorzelnia była głównym źródłem dochodów gminy, a prawo do sprzedaży alkoholu mieli tylko Żydzi. Później, do czasów II wojny światowej, śliwowicę wytwarzał Inkas Ferber, który ożenił się z córką Grossbarda.
Po wojnie "śliwkowy" alkohol zaczęto nazywać krasilicą, od góralskiego powiedzenia "daje krzepę, krasi lica nasza łącka śliwowica". Od października 2005 r. Śliwowica Łącka oraz jabłka łąckie znajdują się na Liście Produktów Tradycyjnych województwa małopolskiego, co oznacza, że charakteryzuje je m.in. pochodzenie tylko z tego jednego regionu oraz wyjątkowa, tradycyjna metoda produkcji i uprawy. Warto zobaczyć, z czego powstają łąckie produkty, wybierając się w te okolice na weekend.