Wojewoda poznański Krzysztof Opaliński, hojny mecenas sztuki, około 1625 r. sprowadził na swój dwór włoskiego architekta Krzysztofa Bonaturę Starszego. Niewątpliwie najbardziej oryginalnym dziełem Bonatury jest kościół pw. św. Jadwigi w Grodzisku Wielkopolskim. Architekt dokonał przebudowy gotyckiego kościoła z połowy XV w. Najbardziej rzucającym się w oczy elementem świątyni jest kopuła na wyniosłym ośmiobocznym bębnie, nakrywająca prezbiterium. Warto je zobaczyć, gdyż jest to rozwiązanie zupełnie unikatowe w Polsce, choć znane z kościołów w innych krajach Europy.
Umieszczenie kopuły nad prezbiterium symbolizuje łączność tej części świątyni z Bogiem, którą podkreślają promienie światła padające z okien na ołtarz. Kopuła nad prezbiterium kościoła w Grodzisku nie jest zwieńczona tradycyjnym krzyżem, ale ogromną figurą św. Floriana, strzegącego miasta przed pożarami i burzami.
Drugim bardzo charakterystycznym elementem grodziskiego kościoła jest transept, czyli nawa poprzeczna, uformowany na kształt dwóch par kaplic nakrytych osobnymi kopułami. Kaplice są bardzo wysokie, dorównują wysokością ścianom gotyckiego niegdyś kościoła. Ich elewacje zdobią okna oraz ślepe wnęki ulokowane na pięciu poziomach, zajmujące całą płaszczyznę ścian. Dekoracja ta bardzo przypomina ściany katakumb, dość powszechnych na włoskich cmentarzach.
W bryle kościoła wyróżnia się także pierwotnie gotycka wieża, której Bonatura nadał manierystyczny charakter. Jej ściany przepruto licznymi oknami, nawiązującymi do romańskich biforiów i zwieńczono attyką zakończoną smukłymi obeliskami. Wieżę nakrywa dość płaski hełm ze smukłą, ażurową latarnią.
Wyjątkowa świątynia cieszy oko pięknymi proporcjami i nieprzeciętnymi walorami artystycznymi.