Usytuowany na wzniesieniu zabytkowy kościół i klasztor Bernardynów otacza częściowo oszkarpowany mur ze strzelnicami. Historia tego kompleksu sięga XII w., kiedy to wzniesiono kościół przy grodzie nazywanym Żmigrodem. Istnienie parafii poświadczono w 1326 r. Po przeniesieniu parafii do kolegiaty w 1471 r. świątynię przejęli bernardyni. W tym czasie wzniesiono nowy kościół i klasztor z fundacji Jana Tarły. Budynki kompleksu były kilkakrotnie niszczone, m.in. w 1502 r. i 1702 r. Kościół przebudowano gruntownie w latach 1751-65 i w 1765 r. ponownie konsekrowano.
Obecny kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny jest jednonawową budowlą późnobarokową, murowaną z kamienia i częściowo cegły. W nawie znajdują się półeliptyczne wnęki ołtarzowe po bokach każdego przęsła. W części frontowej kościoła wydzielona jest kruchta, nad którą znajduje się chór muzyczny. Późnobarokową, trójdzielną, dwukondygnacyjną fasadę zdobi ryzalit o zaokrąglonych narożach, ujęty na każdej kondygnacji w zdwojone pilastry i zwieńczony półokrągłym szczytem. Na częściach bocznych fasady umieszczono kamienne posągi św. Franciszka i św. Antoniego Padewskiego, a u szczytu ściany frontowej ustawiono w latach 90. XX w. figurę przedstawiającą wniebowzięcie Najświętszej Marii Panny. Na dwuspadowym dachu znajduje się barokowa wieżyczka na sygnaturkę. Ściany i sklepienia kościoła pokryte są, przemalowaną całkowicie w 1901 r., iluzjonistyczną polichromią późnobarokową o tematyce maryjnej.
Jednolite rokokowe wyposażenie wnętrza pochodzi z 2 poł. XVIII w. W rokokowym, dwuczęściowym ołtarzu głównym z lat 70. XVIII w. znajdują się rzeźby dłuta Macieja Polejowskiego. Część przednią ołtarza zdobi bogate tabernakulum z lustrami, bramki boczne z rzeźbami św. Bonawentury i Piotra z Alkantary, dłuta również Macieja Polejowskiego, oraz wysokie przeźrocze o kolumnach dźwigających przerwane pośrodku belkowanie, zwieńczone aniołami i wazonami kwiatowymi. Część tylna ma formę retabulum z rzeźbami aniołów i Trójcy Św. w zwieńczeniu oraz z obrazami: Matka Boska z Dzieciątkiem i Wniebowzięcie Matki Boskiej. Siedem ołtarzy bocznych z ok. 1784 r. wypełnia wnęki po bokach nawy.
W kościele warto zobaczyć także: rokokową ambonę, również rokokowe organy, drewnianą kratę balustrady chóru z 2 poł. XVIII w., stalle i pulpit muzyczny w chórze zakonnym z 2 poł. XVII w., wbudowany w stalle od północy drewniany portal, prowadzący na krużganek klasztorny, oraz wmurowaną pod chórem, na prawo od wejścia, tablicę grobową kasztelanowej sandomierskiej Konstancji Chościak-Popielowej, zabitej przez piorun podczas ratowania porażonych w Waśniowie w 1787 r.
Klasztor pochodzi z przełomu XVI i XVII w., przebudowywano go m.in. w XVIII w. Po kasacie zakonu w 1865 r. budynek popadł w ruinę, został częściowo odnowiony na początku XX stulecia. Z kamiennej, piętrowej budowli zachowało się skrzydło wschodnie, przykościelna część skrzydła zachodniego oraz łączący je krużganek wzdłuż nawy kościoła. W przyziemiu znajduje się krużganek obiegający wirydarz, a wzdłuż niego ciąg pomieszczeń na piętrze o układzie trzytraktowym z celami po bokach korytarza. Na szczególną uwagę w wirydarzu zasługuje gotycki krucyfiks, którego powstanie datowane jest na 1400 r.