Kaplica pw. św. Trójcy w Stróży została wzniesiona w latach 1766-67, jako kaplica wotywna przez fundację Teresy z Michałowskich Zamoyskiej. Jest jednym z pięciu w Polsce kościołów o trójkątnej podstawie. Założoną na rzucie równobocznego trójkąta o zaokrąglonych narożach kaplicę od północy poprzedza kwadratowa kruchta. Kaplica frontem zwrócona jest na północny - wschód.
Pierwotnie kaplica wyposażona była w trzy ołtarze: główny św. Trójcy i dwa boczne - św. Walentego oraz św. Jana Nepomucena.
Budowla jest jednorodna stylowo, co podkreśla pilastrowy system dekoracji elewacji, jak również gzymsy wewnętrzne i zewnętrzne. Wewnątrz obiektu znajduje się wydzielone niewielkie prezbiterium na planie trapezu, a za nim trójkątna zakrystia. Chór muzyczny jest murowany, wsparty na dwóch słupach. Występują tu sklepienia kolebkowe i kolebkowe z lunetami, a w kruchcie kolebkowo-krzyżowe. Fasada główna kaplicy jest trójdzielna, rozczłonkowana zdwojonymi pilastrami podtrzymującymi belkowanie, ponad którym znajduje się mur attykowy o motywie spiętych klamrami owali. Budowlę wieńczy szczyt z trójkątnym przyczółkiem i spływami wolutowymi po bokach. Elewacje boczne kaplicy są rozczłonkowane pilastrami dźwigającymi belkowanie. Otwory okienne - w dolnej kondygnacji zamknięte są łukiem koszowym, w górnej zaś płycinami o profilowanych obramieniach uszatych. Dach kaplicy, który pierwotnie był trójpołaciowy, został przekształcony po 1955 roku na dwuspadowy, pokryty blachą.
W ostatnim ćwierćwieczu XIX w. i w pierwszej dekadzie XX w. zniszczona kaplica pełniła rolę spichlerza. W 1955 roku miała miejsce ponowna erekcja parafii, a kaplica pełniła rolę kościoła do 1991 roku.