Pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z aktu procesowego duchowieństwa wrocławskiego z 1376 r. W akcie tym wśród 13 parafii podległych archiprezbiteratowi w Sycowie wymieniana jest również parafia w Trębaczowie. Pierwotnie był to kościół drewniany pw. Świętego Mateusza. Kościół był wielokrotnie niszczony przez pożary i odbudowywany. Po kolejnym pożarze jaki miał miejsce w 1669 r. na jego zgliszczach w 1677 r. przystąpiono do budowy nowego, ale już murowanego kościoła.
Kościół został wzniesiony na planie prostokąta z węższym prezbiterium, jest murowany z cegły, otynkowany, jednonawowy i nakryty dachem dwuspadowym krytym dachówką. Do prezbiterium przylega zakrystia a do nawy mała kruchta. Do zachodniej ściany nawy przylega drewniana wieża, a na kalenicy dachu wzniesiona jest mała wieżyczka na sygnaturkę. W wieży zawieszone są dwa dzwony z 1948 r – św. Józef i bł. Czesław (poprzednie o imionach św. Mateusz i św. Andrzej zostały zdemontowane przez Niemców podczas II wojny światowej).
Na uwagę zasługuje wyposażenie świątyni: barokowy ołtarz główny z XVIII w. z kopią obrazu "Wniebowzięcie" Giudo Reniego z 1916 r. i po jego bokach drewniane figury świętych Antoniego i Franciszka z początku XX w., organy z 1782 r. przebudowane w 1859 przez budowniczego organów Jana Spiegla oraz chrzcielnica z figurą anioła na kuli ziemskiej z XVII wieku.