Łęczyca

Zakon Bernardynów osadził w Łęczycy, w XV w. abp gnieźnieński Jan Gruszczyński, który wystawił braciom pierwszy drewniany kościół, istniejący do 1632 r. Nowy kościół z drewna ufundowała w 1632 r. Dorota Piwo z Otolina, wdowa po cześniku płockim. Fundację zatwierdził abp Jan Wężyk. Świątynia otrzymała wezwanie Niepokalanego Poczęcia NMP. Poświęcił ją o. Baltazar z Witomyśla w dniu 23 V 1632 r. Jednocześnie rozpoczęto wznoszenie, murowanego klasztoru i jednonawowego kościoła. Konsekrowano go w 1652 r., a rekonsekrowano po potopie szwedzkim w 1686 r. W 1743 r. Kościół i klasztor spłonęły. Po odbudowie w 2 poł. XVIII w., odbywały się tutaj sejmiki województwa łęczyckiego. W okresie powstania styczniowego bernardyni pomagali czynnie powstańcom. Władze carskie dokonały z tego powodu kasaty klasztoru w 1864 r. Kościół znalazł się pod zarządem parafii św. Andrzeja Apostoła, a klasztor zamieniono na koszary i szpital. W 1922 r. kościół objęli jezuici, którzy zostali wyrzuceni z niego przez hitlerowców w 1940 r. W 1946 r. Towarzystwo Jezusowe przekazało kościół i klasztor bernardynom. W 1979 r. bp Józef Rozwadowski utworzył przy kościele duszpasterstwo parafialne, a w 1981 r. powierzył zakonnikom parafię. W latach 80. i 90. XX w. przeprowadzono gruntowne prace renowacyjne w świątyni. Kościół jest budowlą barokową z rokokowym wnętrzem. Bezcennymi zabytkami są freski o. Walentego Żebrowskiego oraz rokokowy prospekt organowy. W nawie umieszczono, m.in. epitafium wojewody łęczyckiego Szymona Starzy Dzierzbickiego (+ 1787). Rzeźby pochodzą z warsztatu Franciszka Etnera. (Źródło: przykościelna gablota)(theguru)