Raszewski Kazimierz

Kazimierz Raszewski (1864- 1941) – podpułkownik huzarów Armii Cesarstwa Niemieckiego i generał broni Wojska Polskiego. Służbę wojskową rozpoczął w 1885 r. W czasie I wojny światowej był zastępcą dowódcy 16 Szlezwicko-Holsztyńskiego Pułku Huzarów Cesarza Austrii Franciszka Józefa I Koniec wojny zastał go w Lotaryngii. W styczniu 1919 powrócił do Poznania i wziął udział w Powstaniu Wielkopolskim. Do Armii Wielkopolskiej przyjęty został w stopniu pułkownika i 15 stycznia mianowany dowódcą 3 Pułku Ułanów Wielkopolskich. 20 marca tego roku mianowany szefem Wydziału Wojskowego Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu. 1 kwietnia dekretem NRL mianowany generałem podporucznikiem. Od 10-19 września dowódca Grupy Operacyjnej Pomorze, 19 września 1919 – 2 czerwca 1920 dowódca 6 Dywizji Piechoty, a potem do lipca 1920 Grupy Operacyjnej złożonej z 6 i 17 Dywizji Piechoty. Od lipca do sierpnia 1920 dowódca 2 Armii na froncie bolszewickim. Od końca sierpnia 1920 był dowódcą Okręgu Generalnego Poznań, a później Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. W 1925 Prezydent RP zwolnił go ze stanowiska dowódcy OK Nr VII i awansował go generała broni, a z dniem 31 maja tego roku minister spraw wojskowych przeniósł go w stan spoczynku. Na emeryturze zamieszkał w Poznaniu. Przewodniczył organizacji polskich monarchistów. Po wkroczeniu Niemców w 1939 do Poznania aresztowany i uwięziony przez gestapo. Uwolniony w styczniu 1941, wkrótce zmarł.

Hołd oddało 4 osób