Wierzyński Stanisław

Stanisław Wierzyński (ur. 10 lutego 1910 we Lwowie, zm. 7 września 1988 w Warszawie) – oficer rezerwy piechoty WP, podchorąży (1934), podporucznik (15 sierpnia 1942), porucznik (wrzesień 1944), kapitan (1986). W kampanii wrześniowej 1939 r. był kierowcą w kolumnie samochodowej Dowództwa Łączności Kwatery Głównej WP (odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari). W powstaniu warszawskim walczył w zgrupowaniu AK "Radosław", nosił pseudonim "Klara". Od 14 sierpnia 1944 r. był kwatermistrzem zgrupowania, a od 5 września 1944 r. adiutantem ppłk. Mazurkiewicza; ranny. Po upadku powstania trafił do obozu jenieckiego w Murnau. Po opuszczeniu obozu wstąpił do Drugiego Korpusu Polskiego gen. W. Andersa we Włoszech, który w 1946 r. przeniesiono do Wielkiej Brytanii. W 1947 r., po rozwiązaniu korpusu, powrócił do Polski. W połowie lat 50. został wiceprezesem Polskiego Związku Narciarskiego, którym był do 1963 r. Wraz z trzema kolegami: Henrykiem Komorowskim, Zygmuntem Rakowieckim (adwokatem, Prezesem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Ziemiańskiego) oraz Stanisławem Ziobrzyńskim (1925-1989) byli inicjatorami i głównymi organizatorami narciarskich Mistrzostw Świata FIS w Zakopanem organizowanych w lutym i marcu 1962 r. Była to pierwsza tej rangi impreza międzynarodowa w powojennej Polsce. Był też członkiem Prezydium Polskiego Komitetu Olimpijskiego i międzynarodowym sędzią w skokach narciarskich. Był założycielem, przewodniczącym i wieloletnim seniorem środowiska żołnierzy Wachlarza.

Hołd oddało 0 osób