Radom Średniowieczny

Ramy czasowe epoki średniowiecza w Polsce obejmują generalnie okres od panowania Mieszka I (przyjęcie chrztu w 966 r.) do XVI wieku. W okresie tym zaznaczają się wyraźnie początki Radomia, jego kształtowanie i fazy rozwojowe. Na przełomie VIII i IX wieku, w dolinie rzeki Mlecznej powstały pierwsze osady typu wiejskiego. Ich mieszkańcy zajmowali się rolnictwem, hodowlą, rybołówstwem oraz gospodarką zbieracko-myśliwską.

W końcu X wieku na sztucznie usypanym wzgórzu po prawej stronie rzeki Mlecznej wybudowano gród obronny oraz wyodrębniono związaną z nim osadę przygrodową. W XII w. zlokalizowano w grodzie siedzibę kasztelanii radomskiej i wybudowano kościół pw. św. Piotra. Osada przygrodowa przekształciła się w osadę rzemieślniczo-targową.

W kolejnych latach zaznaczył się rozwój Radomia w kierunku wschodnim. W XIII w. wzniesiono kościół pw. św. Wacława. Nastąpiło również przekształcenie osady w miasto wczesnośredniowieczne tzw. „Stare Miasto”, na prawie średzkim. W 1350 r. król Kazimierz Wielki założył Nowy Radom, któremu w 1364 r. nadał miejskie prawo magdeburskie. Wzniesione zostały również główne budynki: fara, zamek i ratusz oraz nastąpił znaczny wzrost znaczenia miasta w skali regionu i kraju.