Kaborno to niewielka wieś, właściwiej określając to osada leśna, położona w pobliżu jeziora Linowskiego i faktycznie otoczona zewsząd lasem. Miejsce urocze, być może dlatego, że trochę odcięte od większych sąsiednich miejscowości, a dojazd zimą też z pewnością nie jest łatwy. Niewielu również mieszka tu stałych mieszkańców; burza dziejowa po II wojnie światowej spowodowała emigrację Mazurów, lub zwąc inaczej wg. ówczesnych władz ludności pochodzenia niemieckiego. Większość domów zamieszkana jest więc sezonowo, ale dzięki temu mamy dzisiaj możliwość oglądania pięknie zachowanych budynków z przełomu XIX i XX wieku. Pierwsze wzmianki o Kabornie możemy znaleźć już w 1318 roku, jednak lokacja na prawie chełmińskim nastąpiła dopiero w 1359 r. Wieś od zawsze miała charakter leśny, z prawem do posiadania niewielkiego młyna. Miejsce te przynależało też od początku do parafii Klewkach, niestety nie ma żadnych wzmianek o istnieniu jakiejkolwiek budowli sakralnej we wsi. Dopiero w 1908 roku, Jakub Dulisz zafundował i wybudował kaplicę istniejącą do dziś.
Jest to budowla prosta, skromna, murowana z cegły nie otynkowana na planie prostokąta z dwuspadowym dachem. Wejście do kaplicy znajduje się w zachodnim szczycie, na wejściem niewielki metalowy krzyż, w bocznych ścianach umieszczono po jednym otworze okiennym. Nad tylnem szczytem znajduje się większa sterczyna w której umieszczono dzwonniczkę. Kaplicę wielokrotnie remontowano, nie naruszono wprawdzie podstawy bryły ale dokonano zmian w elewacji okien i drzwi. Zwieńczenia ostrołukowe przebudowano na prostokątne. Ta mała budowla sakralna zlokalizowana jest w centrum wsi na wydzielonej działce, na wzniesieniu, w rozwidleniu lokalnych dróg.