W dzień przejezdna, na wieczór i noc udostępniana dla pieszych. Stąd dwojaki charakter ulicy. W dzień jest jedną z najbardziej reprezentacyjnych ulic litewskiej stolicy, przy której mieszczą się siedziby ważnych instytucji państwowych, rządu, parlament, resortów oraz banki, hotele, siedziby dużych firm i organizacji. Wieczorem i na noc Aleja Gedymina zamienia się w jeden z najdłuższych deptaków w Europie i długością może konkurować zapewne z kopenhaską Strogaden.
Wileńska Aleja, z ciągiem ekskluzywnych butików, restauracji, nocnych klubów, kawiarenek, kasyn i innych obiektów przyciąga miłośników rozrywki i „shoppingu”. Aleja ciągnie się na północny zachód od Katedros aikštė (pl. Katedralny) do Žvėryno tiltas (most Zwierzyniecki). Biegnąc prawie równolegle do lewego brzegu Wilii, łączy kilka miejskich placów - Katedros aikštė (pl. Katedralny), Savivaldybės aikštė (pl. Samorządu), Lukiškių aikštė (pl. Łukiski), Nepriklausomybės aikštė (pl. Niepodległości).
Przy tej ulicy znajdują się też ciekawe obiekty, które warto zobaczyć: Litewska Akademia Nauk, Biblioteka Narodowa im. Marcina Mażwida (Martynas Mažvydas – autor pierwszej książki litewskiej), Poczta Główna, pasaż handlowy Gedimino 9, czy też ekskluzywne centrum handlowe mieszczące się w przedwojennym hotelu George, zbudowanym według projektu hr. Rostworowskiego, obok dawnego domu handlowego Braci Jabłkowskich.
Na końcu alei, przy moście Zwierzynieckim znajduje się gmach parlamentu litewskiego (Gedimino gatvė 53). Nieco schowany, w zieleni skwerku przy alei stoi też pomnik Žemaitė - wybitnej pisarce litewskiej Juliji Beniuševičiútė Žymantienė-Žemaitė (1845–1921). Warto też zajrzeć, do księgarni Draugystė (Przyjaźń) z obcojęzyczną literaturą w tym również polską.
Większość budynków przy Alei Gedymina powstała na przełomie XIX i XX w., dlatego styl całej ulicy nawiązuje do eklektyzmu. Aleję wytyczono w drugiej połowie XIX w. Powstał wtedy projekt rozbudowy przedmieścia Łukiszki na potrzeby nowego centrum administracyjnego i handlowego rozrastającego się miasta. Od pobliskiego kościoła św. Jerzego budowaną ulicę nazwano Świętojerską (z rosyjskiego Gieorgiewskij prospekt), w skrócie – Jerek. W okresie międzywojennym nadano jej nazwę Mickiewicza. Podczas okupacji hitlerowskiej zamieniono nazwę na Führerstraße, a w czasach Związku Radzieckiego kolejno zmieniano na prospekt Stalina oraz prospekt Lenina. Ostatecznie ulica nosi nazwę legendarnego założyciela miasta, księcia Gedymina.