Współczesny Śmigiel znany jest turystom jako miasto wiatraków i wąskotorówki. Wjeżdżając do niego od strony Poznania witają nas wiatraki stojące w Parku Miejskim, a wyjeżdżając w kierunku Leszna żegna nas stacyjka kolei wąskotorowej. Jednak to sympatyczne wielkopolskie miasteczko zachwyca również swoją zabudową. Najstarszym zabytkiem miasta jest wyróżniający się w jego panoramie wysoką wieżą kościół farny po wezwaniem Najświętszej Marii Panny Wniebowziętej.
Początki Śmigla są jak w przypadku wielu miast trudne do ustalenia. Większość dokumentów uległo zniszczeniu na przestrzeni wieków. Z tych, które istnieją można w przybliżeniu określić czas lokacji miasta. Dziś jedną z dat podawanych w źródłach jest 1400 r., a miasto lokowano na gruntach wsi Koszanowo istniejącej od co najmniej stu lat. Około 1385 r. erygowano w miejscowości parafię Najświętszej Marii Panny. Parafia ta otrzymała w 1443 r. nowy, murowany kościół, którego budowa trwała w latach 1439-1443. Fundatorem świątyni był ówczesny biskup poznański Andrzej z Bnina. Kościół ten uległ poważnym zniszczeniom w czasie pożaru miasta w 1598 r. Jego odbudowa zakończyła się dopiero w następnym stuleciu. W jej wyniku ostatecznie ugruntował się układ trójnawowego wnętrza świątyni.
Kościół posiadał wieżę wzniesioną w czasie jego budowy, lecz niestabilna konstrukcja była powodem jej zawalenia się w 1791 r. Kolejne nieszczęścia dotknęły śmigielską farę w latach 1807 i 1814, kiedy padła ofiarą płomieni kolejnych pożarów. Odbudowa budowli odbyła się w latach 1817-1818. W końcowym okresie XIX wieku wnętrza kościoła nakryte zostały nowymi sklepieniami i dachem. W 1907 r. doczekała się rekonstrukcji wieża, której nadano neogotyckie rysy. Wyposażenie kościoła pochodzi głównie z 1 połowy XIX w., fundowane po pożarze z 1814 r.
Najstarszym detalem wnętrza jest pochodzący z 1627 r. nagrobek Urszuli Brzeźnickiej. Wczesnobarokowe epitafium przedstawia płaskorzeźbione popiersie zmarłej mieszkanki miasta. Kościół farny Najświętszej Marii Panny Wniebowziętej wpisany został 17 kwietnia 1969 r. do rejestru zabytków prowadzonego przez Narodowy Instytut Dziedzictwa.