Januszkowice to jedna z najstarszych wsi w powiecie Dębickim. Pierwsze wzmianki o jej istnieniu pochodzą z dokumentów spisanych na początku XII w. Początkowo wieś należała, podobnie jak pozostałe okoliczne miejscowości, do opactwa benedyktyńskiego w Tyńcu pod Krakowem. W 1353 r. Kazimierz Wielki odebrał wieś benedyktynom i darował zasłużonym ruskim rycerzom Piotrowi, Ostaszkowi i Chodkowi – protoplastom znakomitego rodu rycerskiego Garajskich herbu Korczak.
W XV w. część wsi wróciła we władanie tynieckiego opata (dzisiaj odrębna wieś Opacionka). W kolejnych wiekach wieś należała do Tarnowskich, Kmitów, Trojanowskich. Budynek „nowego dworu” został wybudowany na początku XIX, w czasie gdy wieś należała do Fihauzerów. Był to podpiwniczony, parterowy budynek na planie prostokąta z użytkowym poddaszem. Wzdłuż frontowej, zachodniej ściany istniała galeria kolumnowa. W pobliżu istniał również tzw. „stary dwór” zbudowany na piwnicach pochodzących z XVII w. „Stary dwór” spłonął tuż po II wojnie światowej. Do zespołu dworskiego należały również budynki gospodarcze, w tym neogotyckie stajnie.
Po wojnie cała gospodarcza część zespołu dworskiego została zajęta pod tuczarnię. Przebudowane w 1971 r stajnie straciły zabytkowy charakter. Pozostałe budynki oraz sam dwór zaczęły popadać w stopniową ruinę. Obecnie (2019) budynek dworu, znajdujący się w prywatnych rękach, pomimo wpisania do rejestru zabytków jest całkowicie zrujnowany. W bardzo złym stanie są również pozostałe budynki gospodarcze przejęte przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa w 1992 r.
Park dworski stał się po wojnie częściowo własnością parafii, co uchroniło go przed zniszczeniem. Obecnie w części tej funkcjonuje Park Bożego Miłosierdzia. Pozostała część parku jest zupełnie zdziczała. Na zachodnich obrzeżach dawnego zespołu dworskiego rośnie ponad sześćset letni dąb „Chrześcijanin”