Dzięcioli raj
W Magurskim Parku Narodowym gnieździ się aż 9 z 10 gatunków dzięciołów żyjących na terenie Polski (wszystkie są chronione). Te 10 krajowych gatunków to dzięcioły: czarny, zielony (najczęściej spośród innych gatunków przebywa na ziemi, gdzie żywi się głównie mrówkami), zielonosiwy, białogrzbiety, duży, białoszyi, trójpalczasty, średni, dzięciołek(najmniejszy polski dzięcioł, waży ok. 20 g) oraz bardzo oryginalny krętogłów (jako jedyny nie wykuwa dziupli).
Inne polskie "dzięciole raje" znajdują się m.in. w Puszczy Białowieskiej, Augustowskiej i w Gorczańskim Parku Narodowym.
Najliczniejszym przedstawicielem rodziny, zarówno w Magurskim Parku Narodowym, jak i w całym kraju, jest dzięcioł duży, który zamieszkuje wiekowe lasy,a także miejskie parki i alejki starych drzew.
Równie często można spotkać dzięcioła czarnego, największego z polskich dzięciołów. Rozpiętość jego skrzydeł dochodzi do 75 cm, łatwo go rozpoznać po czerwonej "czapeczce" na głowie.
W magurskim raju dzięciołów występują także dwa najrzadsze gatunki z tej ptasiej rodziny: dzięcioł białogrzbiety, najchętniej przebywający w wilgotnych lasach łęgowych,oraz dzięcioł trójpalczasty.Charakterystyczną cechą tego drugiego są tylko trzy palce u nogi, podczas gdy wszyscy pozostali jego kuzyni mają ich cztery. Ptak ten jest niezwykle rzadki, w rejonie MPN gniazduje zaledwie kilka par.
Dzięcioły najchętniej zakładają dziuple w starych drzewach bądź w zupełnie spróchniałych konarach. Wykucie co roku nowej dziupli dla swojej rodziny jest punktem honoru każdej pary - przeciętnie zajmuje to ok. 3 tygodni solidnej pracy.W okresie godowym niektóre samce szybko uderzają dziobem w suchą gałąź, a charakterystyczny odgłos jest zwany "bębnieniem". Część ptaków potrafi zakleszczać szyszki w szczelinach w korze lub między gałęziami, dzięki czemu łatwiej wyłuskują z nich nasiona - takie miejsca ornitolodzy nazywają "kuźniami".