Kościół Matki Bożej Wspomożenia Wiernych powstał w pierwszej połowie XIV w. jako kościół klasztorny dominikanów pw. Świętego Krzyża. W XVI w. został zniszczony pożarami (w 1519 i 1564 r.). Prawdopodobnie w tym okresie, przez pewien czas, znajdował się w rękach innowierców. Z początkiem XVII w. został przez dominikanów częściowo odremontowany. W lutym 1656 r. wojska szwedzkie spaliły miasto i zniszczyły zamek oświęcimski, został także poważnie zniszczony pożarem kościół i klasztor dominikanów. Na mocy dekretu cesarza austriackiego Józefa II z 12 stycznia 1782 r. dokonano kasaty zakonów w państwie habsburskim, w tym i dominikańskiego, przeznaczając opuszczone obiekty na sprzedaż. Pozostawione bez opieki budynki popadły w ruinę. W 1898 r. przybyli z Turynu do Oświęcimia pierwsi salezjanie - Polacy, którzy rozpoczęli odbudowę kościoła, zmieniając jednocześnie jego wezwanie na Matki Bożej Wspomożenia Wiernych. W latach 1901-1902 nastąpiła budowa zakładu wychowawczego, który obecnie nosi imię św. Jana Bosko. W 1906 r. prace budowlane przerwano, prowadzono natomiast prace wewnątrz kościoła. Wybudowano osiem ołtarzy pod galeriami, które były dziełem włoskiego profesora Minghetiego. W okresie międzywojennym, w 1921 r. zbudowano w kościele chór, a w 1923 r. zostały poświęcone kościelne dzwony, zabrane później przez okupanta niemieckiego w 1942 r. W 1953 r. przeprowadzono generalny remont kościoła, a w 1958 r. zbudowano 37-głosowe organy, gruntownie odremontowane w latach 1971-1976. W latach 1962-1964 zbudowano nowy ołtarz główny, w którym umieszczono dawny obraz MB Wspomożycielki Wiernych. W kolejnych latach kościół otrzymał w miejsce drewnianej podłogi marmurową posadzkę, dębowe ławki oraz wspaniałe witraże. W latach 1975-1984 od strony zachodniej dobudowano nową, trzecią część świątyni, i w ten sposób została ostatecznie ukształtowana architektoniczna sylweta kościoła.