Sokół wędrowny (Falco peregrinus) był ulubionym ptakiem najpierw królów, potem książąt i możnych panów, którzy już od XI w. wykorzystywali go do polowań na gęsi, kaczki, czaple, kanie, przepiórki, kuropatwy, a nawet na zające. Przekazy historyczne mówią, że za dobrego sokoła król Batory płacił sumę równą wartości 120 korców pszenicy, pary dobrych koni lub trzech wołów. Sokół poluje wyłącznie w locie, doganiając swą ofiarę albo spadając na nią jak pocisk z ogromną prędkością dochodzącą nawet do 360-400 km/godz.
Do połowy XX w. sokół był w Europie popularnym ptakiem lęgowym. W latach 60. XX w. na skutek wzrastającego zanieczyszczenia środowiska, zwłaszcza środkami ochrony roślin (pestycydy i DDT), sokoły wyginęły. Odtworzenie populacji jest możliwe jedynie drogą hodowlaną. W Nadleśnictwie Szczecinek, które ma w swym godle sokoła, od 1996 r. działa jeden z pięciu w Polsce Ośrodek Reintrodukcji i Hodowli Sokoła Wędrownego. Głównym jego celem jest restytucja, czyli przywrócenie populacji nadrzewnej sokoła wędrownego. W Dobrogoszczy pod okiem wybitnego ornitologa, prof. Zygmunta Pielowskiego, zbudowano 10-metrową wieżę ze sztucznym gniazdem. Pierwsze ptaki do Dobrogoszczy sprowadzono z hodowli sokoła wędrownego z Europy Zachodniej. Mozolnie tworzone stado podstawowe składa się z 14 sokołów. Ptaki mają specjalnych opiekunów, którzy pełnią rolę "nianiek". Do dziś wyhodowano tu prawie 70 młodych sokołów. Każdego roku prof. Zygmunt Pielowski wypuszcza na wolność kilkanaście młodych, odchowanych ptaków. Podobno najtrudniej nauczyć je latać, ale przyrodnicy mają na to swoje sposoby... Oczekuje się, że po okresie młodzieńczych wędrówek sokoły powrócą w okolice Szczecinka i założą tu swoje gniazda.
Stowarzyszenie Na Rzecz Dzikich Zwierząt "Sokół".