Pierwszy kościół istniał w Osiekach na pewno już przed 1390 r. Poświadczyło to odkrycie w prezbiterium kamiennego fundamentu pierwotnej budowli. Doszło do tego podczas prowadzonych w świątyni prac koserwatorsko-ratunkowych (2015 r.) Na kamiennej podwalinie stała zapewne drewniana lub ryglowa świątynia, którą strawił pożar. Na jej miejscu wzniesiono w drugiej połowie XIV w. niewielki gotycki kościół z kamienia oraz cegły. Dość szybko został on rozbudowany do znaczniejszych rozmiarów, a w kolejnych wiekach wielokrotnie remontowany.
Rozbudowa świątyni miała najprawdopodobniej związek z cudem eucharystycznym, jaki odnotowano tutaj ok.1398 r. (niektóre źródła podają rok 1390). Podczas mszy celebrowanej w osieckim kościółku w czasie wizytacji kamieńskiego biskupa, na podłogę upadła hostia. Została niechcący wytrącona przez jedną ze szlachetnie urodzonych parafianek oburzoną faktem, że obok niej uklękła prosta chłopka. Na komunikancie pojawiły się ślady krwi… Szlachcianka próbowała podobno odpokutować swój czyn pielgrzymując do Rzymu, a do cudownej hostii zaczęli pielgrzymować wierni nawet z odległych miejscowości.
Sanktuarium Krwawiącej Hostii funkcjonowało od końca XIV w. aż do czasów reformacji. Protestanci z czasem zamurowali sakramentarium, w którym była przechowywana. Pamięć o cudzie także się zatarła. Pokrytą średniowieczną pobiałą niszę ponownie odkryto dopiero niedawno, tym samym została też potwierdzona prawdziwość wydarzenia opisanego w starych kronikach.
Kościół wraz z wystrojem wnętrza wpisany jest do rejestru zabytków. Razem z innymi świątyniami, jakie wybudowano w pobliżu brzegów jeziora Jamno , ma być objęty planowanym produktem turystycznym o nazwie Korona Gotyku Jamneńskiego. W jego skład mają wejść także gotyckie kościoły w Suchej Koszalińskiej, Jamnie i Mielnie oraz katedra koszalińska .
Ciekawostka: W czasach średniowiecza o tym nie wiedziano, ale obecnie coraz częściej naukowcy skłaniają się ku stwierdzeniu, że za czerwone plamy pojawiające się czasami na komunikantach, które upadły na ziemię może odpowiadać wszędobylska bakteria o nazwie „Serratia marcescens” (inaczej: pałeczka krwawa albo cudowna). Zgodnie z przepisami kościelnymi podniesione z podłogi opłatki wkładane są do naczynia z wodą, a dla Serratia marcescens najlepszą pożywką jest wilgoć i podłoże bogate w skrobię. W takich warunkach uwalnia ona krwistoczerwony, nierozpuszczalny w wodzie barwnik. Ot i cała tajemnica.