Zamek położony na wysokiej skarpie nad Sanem, obok rozpościera się park. Niegdyś znacznie rozleglejszy.
Przełom XIV i XV w. to nadanie Kmitom z Wiśnicza herbu Szreniawa, Leska przez króla Władysława Jagiełłę. Wówczas jedna z wielu wsi, należąca do tego rodu tzw. "klucza sobieńskiego". Trzy lata po uzyskaniu praw miejskich Jan Kmita w 1473 r. buduje drewnianą budowlę o charakterze obronnym. Stanisław Kmita przeniósł swoją siedzibę do Leska z zamku Sobień zburzonego przez Węgrów. Śmierć jego w 1538 roku staje się przyczynkiem do przejęcia Leska przez jego brata Piotra, marszałka wielkiego koronnego. Nowy pan na włościach buduje zamek, który wówczas stanowiła dwupiętrowa wieża mieszkalno-obronna otoczona murem. Oprócz tego buduje kościół i nieistniejącą już cerkiew. Król Zygmunt August przyznaje miastu kilka przywilejów. Utworzona zostaje szkoła parafialna czy sąd specjalny na zbójami bieszczadzkimi zwanymi "beskidnikami" lub tołhajami". W 1553 roku umiera ostatni z właścicieli Leska tego rodu i miasto przechodzi w ręce Stanisława Stadnickiego - stryja słynnego "diabła łańcuckiego".
W 1656 r. po Potopie Szwedzkim budowla ucierpiała i stąd kolejna przebudowa. Umocniono zabudowania murami obronnymi na planie nieregularnego czworoboku z basztami i basteją. Nowi włodarze przebudowują dwór Kmitów na obszerny zamek. Początek XVIII w. (1704 r.) po najeździe Szwedów zamek zostaje obrabowany i podpalony. W niespełna dekadę został odbudowany. W 1731 r. Teresa Stadnicka wychodząc za mąż za Józefa Ossolińskiego (wojewodę wołyńskiego) sprawia że przez następne 40 lat jego rodzina włada miastem. Zniszczony przez Szwedów zamek zostaje odbudowany z pomocą Gotfryda Hoffmana jeszcze za czasów Józefa Ossolińskiego. Potem na drodze mariażu Lesko przeszło do Józefa Jana Mniszcha. W 1783 r. wielki pożar spustoszył zamek, który w końcu XVIII wieku przedstawia jedną wielką ruinę.
Od 1799 r. przez 140 lat ( do 1939 r.) stanowił własność rodu Krasickich, zapoczątkowaną przez Ksawerego Krasickiego, przejmującego jego ruiny jako wiano. Odbudowany przez Krasickich w latach 1835-1838 wg. projektu Wincentego Pola, który nadał mu formę rezydencji klasycystyczno-neorenesansowej w stylu włoskim. Rozebrano wówczas kilka budynków i dobudowano parterowe skrzydła z galeriami. Krasiccy do jego wnętrz zostaje przenoszą z Dubiecka biblioteka swego rodu. Zamek wskutek licznych przebudowań zatracił swój pierwotny wygląd. Rodzina Krasickich kultywując tradycje patriotyczne gościła na zamku wiele osobistości ze świata kultury i sztuki : władców, arystokratów, artystów, kupców czy ludzi związanych ze środowiskami niepodległościowymi.
Pierwsza wojna światowa również nie oszczędziła obiektu. W 1915 r. Rosjanie wycofując się podpalili zamek. Po jej zakończeniu właścicielem został legionista August Krasicki. W 1939 r. zajęty przez Sowietów do 1941 r. Po nich Niemcy dołożyli się do dewastacji i rabunku. Po wojnie upaństwowiono i przez pewien okres działało tu przedszkole i magazyny. Od 1956 r. jako własność Kopalni Węgla kamiennego "Makoszowy" z Zabrza. Górnicy własnymi środkami wyremontowali zamek i otworzyli tu ośrodek wypoczynkowy i kolonijny. Po zmianach ustrojowych przeszedł w ręce skarbu państwa i Gliwickiej Agencji Turystycznej S.A. XXI w. przynosi sprawę potomków rodu Krasickich domagających się zwrotu nieruchomości.
Ciekawostki: Na tutejszym zamku w dniu 16 sierpnia 1769 r. zmarł Franciszek Pułaski, rotmistrz przemyski w Konfederacji Barskiej, kuzyn Kazimierza Pułaskiego. Gościli tutaj m.in. Wojciech Kossak, Aleksander Fredro. 18 lipca 2019 r. podczas prac renowacyjnych murów obronnych zamku w Lesku natrafiono na lufę armatnią z XVIII w. długości 1.80 m. kaliber lufy 55 mm. Widoczny herb Szreniawa. Według legendy na zamku w Lesku straszy "Czarna Dama"